مان پاڻ کان ڪاوڙيل آهيان
( ان جو سبب
يقينن تون ئي ٿي سگهين ٿي)
پر پٺي سمنڊ کي ڏئي ويٺو آهيان
لهرن جي ريپ ۾ سمنڊ مون کي هر هر پرچائڻ لاءِ
پٺيان ڀاڪر ٿو پائي
پر منهنجو ناراضپو جبلن وانگر
اوچو ٿيندو ٿو وڃي
بيزاريءَ جي عالم ۾ ڪناري تان اٿي
ڪپڙا ڇنڊڻ کان سواءِ
پٺتي نهارڻ کان بغير
مان ڪاوڙيو ٿو وڃان
۽ مڃائڻ لاءِ
سمنڊ منهنجي پيرن ۾ چنبڙي
گهلجندو ٿو هلي
ورائڻ لئه رڻن سان گڏ
پهاڙ به ڊڪندا ٿا اچنپرچائڻ لئه
پکي پر جوڙي التجائون ٿا ڪن
مونکي وڃائڻ جي ڊڄ کان
مڇيون پنهنجو منهن مٿو ٿيون پٽن
۽ گل پنهنجو منهن پنکڙيون پٽي رهيا آهن
بس هڪ تون ئي آهين
جنهن کي فرق ئي نٿو پوي
بس هڪ تنهنجي ئي مٿي ۾
ڪا جونءَ ئي نٿي چُري
*
2016