سنجيدو ٿيڻ
ويجهڙائيءَ ۾ مون سان گڏ هڪ جھاز تي Sail ڪيائين. چيف آفيسر جي حيثيت ۾ سڀ ڪئڊٽ، خلاصي، بورچي، بئرا سندس حڪم هيٺ ڪم ڪن ٿا. ننڍي قد ۽ هلڪي ڦلڪي جسم جي ڪري چئن ڪئڊٽن مان ٻن کان ته پاڻ ننڍو لڳندو هو. بھرحال ڪئڊٽن کان ڊيوٽي سا پوري وٺندو هو ۽ ذرو به ان ۾ رعايت ڪونه ڪندو هو، باقي سڄو ڏينھن هنن سان چرچا ڀوڳ ۽ کل ٽھڪڙو مچائي رکندو هو، جيڪا ڳالهه خلاصين کي به خراب لڳندي هئي ته ڪجهه آفيسرن کي به ته هو جونئرن سان سختي ڪرڻ بدران ايترو فري ڇو ٿو ٿئي.
هڪ ڏينھن سمجهايومانس ته يار تون هاڻ چيف آفيسر ٿي ويو آهين، توکي ڪجهه سنجيدو ٿيڻ کپي. کلندي وراڻيائين: ” يار خدا جو قسم ڳالھه دراصل هيءَ آهي ته آئون پاڻ به آفيسرن وارو رعب رکڻ چاهيان ٿو ۽ هر وقت سنجيدو رهڻ گهران ٿو، پر هڪ ته منھنجي شڪل ۽ قد بت ئي اهڙو آهي ۽ ٻيو هي حرامي (ڪئڊٽ) مون کي سنجيدو ٿيڻ به نٿا ڏين.“
”تڏهن به ڪوشش ته ڪر.“
”يار ٽراءِ به ڏاڍي ڪئي اٿم. اڃا ٽيون ڏينھن جي ڳالھه آهي. صبح ساڻ پڪو ارادو ڪري سنجيدو منھن ٺاهي ڊيوٽي تي آيس. ٻه منٽ به نه گذريا ته هڪ ڪئڊٽ پاسو ڏئي ٿو پڇي: ”سر! توهان جي طبيعت خراب آهي؟“
دڙڪو ڏئي ڀڄايو مانس ته وري ٻئي ڪئڊٽ غريباڻي شڪل ٺاهي پڇيو: ”سر ! توهان کي ڪجهه ٿي ته نه ويو آهي. ڪجهه آرام ڪريو.“
ويندي خلاصي به پيا چون: ”سر توهان اڄ بيمار پيا لڳو. سي سڪنيس ته نه ٿي پئي اٿانوَ؟“
ظاهر آهي سڀ وائڙا ٿي ويا ته هن مسخري کي ڇا ٿي ويو آهي. نيٺ دانھن ڪري چيومان: ”مارَ پوانوَ. آئون سيريس يعني سنجيدو ٿيو آهيان.“
”سو ان حالت۾ آئون ڪيئن سنجيدو ٿيان؟ ۽ سچ ته اهو آهي ته سنجيدو ٿيڻ ۾ مون کي به ايئن ٿو لڳي ڄڻ وقت انگهي پيو هجي. ڄڻ واقعي بيمار ٿي پيو هجان.“