ڳولا
وقت جي قيد کي ڀڄَائي،
ماڻهن کي بيهي سڏيم،
سڀني سامهون اچي بيٺم،
انهيءَ مهل انهيءَ شام،
ماڻهن جا مڙيا اَچي هشام،
پوءِ مون اٿي اُهو چيو،
مونکي هاڻي سنسار ڏيو،
نه ته مونکي سنگسار ڪريو،
مان جواڃان پابند سلاسل،
رهيس جو ايترو مسلسل،
اڄ مان توهان آڏو آهيان،
مان ڪو پويان ناهيان،
هاڻ جو ايترو بند رهي،
مان هر زيادتي سهي،
ٿي پيو آهيان ڄڻ مَچُ،
مان سَچ آهيان سَچ،
مونکي هاڻي ته سنسار ڏيو،
نه ته سنگسار ڪريو،
ڪي انسان ته بيهي کليا،
ڪي عقل پاڻ ۾ به سليا،
فيصلو آخر انهن به ڪيو،
ماڻهن جو انبوه اُٿي ويو،
سچ کي هرڪو ڳولڻ،
ذري ذري کي هرڪو ڦولڻ،
مونکي وري سڀني ڇڏيو،
ڪو به سڃاڻي نه سگهيو،
عقل به پٽ پئجي ويو،
سچ پوئتي رهجي ويو.
**