واريءَ جو دڙو
واريءَ جي هن دڙي تي،
مان بيٺي آهيان.
مون سامهون هيٺ،
ماڻهن جو وڏو سمنڊ،
پر مان اڪيلي آهيان.
ڪير به مون کي جاءِ نٿو ڏي،
واريءَ جي هن دڙي تي،
مان بيٺي آهيان.
ماڻهو هڪ ٻئي کي چيڀاٽي،
هلندا پيا اچن وڃن،
پر مان اڪيلي آهيان.
صبح جو پُرجوش هئس،
شام پُراميدآهيان،
مان بيٺي آهيان،
نيٺ رات به اچي ويندي ،
ڏاڍي زور سان هوا لڳندي،
پوءِ مان هن واري جي دڙي ۾،
جيئري دفن ٿي ويندس.
**