زهر
دماغ منهنجي ۾ آهستي پلجي پيو،
دل منهنجي ۾ آهستي سلجي پيو.
پور جي پوءِ وڃي سور ٿيا،
سورن پويان ناسور ٿيا،
انسان ڪي ايترو مجبور ٿيا،
ظلم ڪي ته ظاهر ظهور ٿيا،
بندا انسانيت کان ڏو ر ٿيا،
ڏوهي ڪي بي قصور ٿيا،
ههڙا هاڃا به ضرور ٿيا.
سماج جي رڳن ۾ زهر سري پيو،
دلين کي ائين آهستي ڏري پيو،
دماغ منهنجو به هائي جهُري پيو.
**