نشان
قدمن جا ڇڏي ويندس نشان،
هوا ته زور پئي لڳندي رهندي،
منهنجا نشان به ڊاهيندي رهندي.
سج ، چنڊ ۽ تارا هتي صدين کان،
رڳو فنا ٿيندو رهندو هي انسان،
رات ڏينهن ۽ وقت ساڳيو رهندو،
نئين احساس سان انسان نئون رهندو.
تون ڪٿان آئينءَ؟ تون ڪير آهين؟
اهي امر سوال نوان ته ناهن،
اربين انسان جواب ڳوليندا رهيا،
امر سوال ته سدا لاءَ امر ئي رهيا.
وجود هي منهنجو پل جي قيد ۾،
پل منهنجو رهي وقت جي قيد ۾،
فڪرجي گهراين ۾ به هاڻي مان،
تو کان پري ۽ تنهائي ۾ مان.
**