فقيرياڻي
هزارين تماشائي بيٺا هئا وائڙا،
ڳاڙهي بتيءَ تي هو چئو-واٽو،
هن جي زندگيءَ جو هي ٻه واٽو،
هيءَ سونهن ۽ ڪاٿي سُک!
پيٽ ۾ ته ٻن ڏينهن جي بُک،
ڏسي کيسن ۾ سرڪندڙ هٿ،
نوٽن تي هي رُڪندڙ هٿ،
عزت جو ٿيوخوف پرهئي مجبور،
بي حيائي به ٿي پيٽ جو قصور،
صبح جو سمنڊ جي ڇولين ۾،
هڪ لاوارث لاش ترندو آيو،
ان رات ڪنهن مجبورعورت کي،
جڏهن ڪنهن عياش هو کڻايو،
غيرت به پنهنجن کي چڱو ڄاتو!
لاوارث لاش پنهنجن نه سڃاتو.
**