مسافر
هڪ مسافر،
جنهن جي هڪ هٿ ۾،
محبت جو ڏيئو،
جنهن جي لاٽ سان ،
دنيا روشن ٿي،
هڪ اجنبي،
هڪ مسافر،
جنهن ٻئي هٿ ۾،
ڪشڪول،
جنهن ۾ کيس،
پيار جي طلب آهي.
سندس ٻئي هٿ،
طالب و مطلوب هئا،
هن شهر ،
هن جهنگ جهر،
صدا هنئي،
پيار ڏيو محبت وٺو.
هن جي صدا تي،
ماڻهن ڪئي ٺٺولي،
ڪين سمجهيا،
سندس ٻولي،
پوءِ به هو،
مايوس نه ٿيو.
پر اوچتو،
سندس ڏيئو،
اسان جي بي جا،
تمدني رواجن ريتن،
بي جا غرور جي سامهون،
ڀڄي پرزا پرزا ٿي ويو.
ان اجنبي مسافر،
نراسائي ۽ ڪاوڙ ۾،
ڪشڪول به،
ان بي جا رواجن جي،
ڀتين تي،
ڀڃي پرزاپرزا ڪيو.
اوچتو ئي اوچتو ،
اسان جو سڀ روشنيو،
ڏيئي جي وسائن کانپوءِ،
بند ٿي ويون،
ماڻهون چرين وانگر،
ان ڏيئي ۽ ڪشڪول کي،
ڳوليندا پيا ٿا وتن،
مان به ٻين وانگر،
ان ڏيئي ۽ ڪشڪول کي،
ڳوليان پئي،
جيئن مان به،
پنهنجي اندرکي،
من جي مندر کي،
روشن ڪيان،
پاڻ۾ جهاتي پائي،
روشني ڏسان،
پر مون کي اڃا تائين،
ان ڏيئي ۽ ڪشڪو جا،
ڀڳل ٽڪر به ڪو نه مليا.
**