معبود
منهنجي هيءَ حياتي تنهنجو وجود.
ڌرتيءَ جي ڪنهن ٽڪري تي مون کي،
رهائي ڏي منهنجو هي وجود مون کي.
ڪيسين تائين دل پئي اڃا ڦٿڪندي؟
ڪيسين تائين حياتي اڃا پئي ڀٽڪندي؟
منزل جا نه اڃان تائين پئي ٿي اچي،
دل ته اڃان تائين پئي پُڇي.
قفس جو ڪڏهن هي ٽٽندو ڄار،
مان پنهنجي وجود کڻي هي بار،
ڪڏهن اڏري ويندس هن هوائن ۾،
ڪڏهن گم ٿي ويندس هنن خلائن ۾.
**