”هاءِ محمد حسين!“
”هاءِ محمد حسين!“
دل تي غبار غم جو اکين ۾ آب آهي
ڪهڙو ڪيان بيان مون دل ٿي ڪباب آهي
محبوب ڀاءُ مون کان افسوس ٿي جدا ويو
صدمي کان هيءُ منهنجو پُرزا رباب آهي
معلوم هيءُ ڪري آئون خاموش ٿي وڃان ٿو
انسان جي حياتي مثل حباب آهي
مسرور ٿي نه بلبل ڪر ياد تون خزان کي
آخر بهار جو به وڃڻو شباب آهي
دنيا ۾ عيش آهي ڇو جو بهار آيو
منهنجين خوشين تي ليڪن ڇانيل سحاب آهي
پئجي حسين! توتي نالو شهيد ويڙو
مثل”حسين“توکي حاصل ثواب آهي
”سانگي“ نه آهه هر دم قائم جهان جو جلوه
افسانو حياتي دنيا ڀي خواب آهي