”درد جي دوا“
مرض منهنجي لاءِ پاڻي آ مدينه جي دوا
ٿي پکي اڏري وڃان ملڪ مرسل جو ڏسان
ڪين مونکي ٿي وني سانگي سندي آب و هوا
پهر پيريءَ جو پڳو آهي، هاڻي ڇڏبو هيءُ جهڳو
ڪو مزو ڪونهي هت ڪو ڪين رهڻو آ روا
ٻيو دفعو جيئري مدينه جا منارا شل ڏسان
روح کي راحت رسياکريون ٺرن سرمه سوا
مال ملڪيت جي ڪمي توکي نه ڏيندو ڪا خدا
ڪر سخا ۽ خدمتِ خلقِ خدا، اي ابن حوا
ڇڏ الاهي بخش سانگي ڳوٺ سانگي ۽ سکر
وڃ پرينءَ جي پار ڏي ۽ ڪر ڦٽو حرص و هوا
دنيا جهان کان بيزراي ۽ ان جي بيوفائي جو اعتراف
”مون وڏي غلطي ڪئي“
دنيا سان دل لڳائي مون وڏي غلطي ڪئي
بي وفا سان اک اڙائي مون وڏي غلطي ڪئي
ٽوهه کي سهڻو ڏسي گدري سندي صورت کنيم
نظر چوڪ کان دل ڦرائي مون وڏي غلطي ڪئي
رڃ مثل هو هن جو هرڪو وعدو عهد و پيمان
پاڻ کي رڃ ۾ رلائي مون وڏي غلطي ڪئي
بيوفا جي واعدن تير خواهه مخواهه وهلور ٿي
دين و ايمان کي لٽائي مون وڏي غلطي ڪئي
رات ساري خيالن ۽ بي قراري ۾ گذري
صبح جو سينو سٽائي مون وڏي غلطي ڪئي
هن جي سڪرن،دم دلاسن ۾ اچي ڦاسي ويم
رات و ڏينهان ننڊ ڦٽائي مون وڏي غلطي ڪئي
باخبر هن جي افعالن کان هيم توڙي کڻي
پوءِ به ساڻس پيچ پائي مون وڏي غلطي ڪئي
دل اڃان ساري مزو ٿي يار جي ياري سندي
محب کان منهڙومٽائي مون وڏي غلطي ڪئي
فڪر سانگي ڇو ڪري جو مهر مالڪ آ ڪئي
پاڻ کي مجنون بڻائي مون وڏي غلطي ڪئي
ڳوٺ سانگيءَ جا اباڻا سادڙا گهرڙا ڇڏي
سکر ۾ هت گهر بڻائي مون وڏي غلطي ڪئي
ڳوٺڙي ۾ وڻ وڏن جا قيمتي باغو زمين
سي رلائي ۽ ڦٽائي مون وڏي غلطي ڪئي
ڪونه مون کي ٿو سڃاڻي ڪونه ڪنهن کي ٿو سڃاڻا
ڳوٺ مان لڏڙو لڏائي مون وڏي غلطي ڪئي