”سفر“
آ خدا جو پر ڪرم، پيو گهمان ٿو هر شهر
پيار وارن جا پون ٿاپور پلپل روز و شب
آهه مجبوري گهمي پر سگهون تن جو نه تر
لک احسان رب جا جنهن ڏنو اولاد صالح
مال مڏيون حسب منشا، ڪين جهڪندو ڪنڌ ڪر
انقلاب وقت جو ڪهڙو ڪجي يارو بيان
ڪونه ڪنهن کي ڪو سڪون جنگ، جهيڙو بحر و بر
زال توڙي مڙس ۽ اولاد جو جهيڙو هلي
روز ڌاڙا ڦرون ڪونه حاڪم جو آڊر
عرض ”سانگي“ جو اگهي ڏک نه ڪڏهين ”هُو“ ڏسي
هن دنيا مان خير سان”هُن“ جو عزيزو ٿئي سفر