”حال دل“
من جو اندر آ جهري پيو ۽ ڪرڻ تي آشيان
ڪو مزو دنيا ۾ قطعي ڪونه ٿو مون کلي اچي
آهه باقي زندگي جا سا پيو پوري ڪيان
آهه بهتر گهار دنيا ۾ مسافر جي مثل
جيئن آئين خالي هٿئين تيئن ويندين تون هتان
بي ثباتي آهه دنيا جي کان هر ڪو باخبر
آهه طلسم جو چڪر اهڙو نه ڏي ٿو ڪو ڌيان
رزق جائز جي طلب آ فرض توتي ٿي مگر
هڙپ ٻين جا حق ڪرين تون پيو متان
ڳوٺ ”سانگي“ ساهه سيباڻو وساري ڪين ڇڏ
خير خيراتون نئين مسجد بنائج ۽ مڪان
خدمت خلق خدا ۾ خرچ ڪر پيو مال و زر
توکي ملندا ڏهه دنيا ۾ ۽ ستر منجهه هُن جهان
عمر ساري جي عبادت کان عدل هڪ ڏينهن جو
آهه بهتر تون وڃي پڇ ڪنهن وڏي بزرگ ڪنان
پيءُ وانگر ڪلمه حق تون چئي ڏيڇا به ٿئي
حق وارن جي مدد ڪر بي خطر رات و ڏينهان
جاءِ نشين ٿي آهه مفتي ويو سندم دل جي اندر
رهبري ان جي سندو”سانگي“ ڪري ڪهڙو بيان
سير خاطر خوبصورت تيزرو ڪا ڪار گهرجي
جنهن ۾ پنهنجي من گهرئي محبوب سان گهمندو رهان
موج مستي موجزن آگر وٺي پيري وئي
پرت جو پياسي هان يارو! واس وٺندو ٿو رهان
سال ويا گذري گهڻان توسان ملي ئي منهنجا مٺا
آءُ محفل کي مچايون واٽ ڏسندو ٿو رهان
ڇو وئين ڀيرو ڀڃي ڪهڙي خطا ٿي آ وئي؟
ڏي سزا اهڙي نه دلبر ٿي جدا تو کان وڃان
ٿو ڪيان گڏ ساز و سامان بزم محفل مچي
جذبه دل ٿئي جوان ۽ يار سان نچندو رهان
عشق ۾ آهي مزو جو عاشقن کان سو پڇو
سر چڙهي سوري مٿي يار محب سان ملندو رهان
ڀر نه وٺجان ڪنهن به غنڊي جي هجي ويجهو کڻي
ڪين موذي جي ڪڏهن ڀي ڪا مدد هرگز ڪجان
سير خاطر خوبصورت گهر اڳيان باغيچڙو
ٿي وڃي سرسبز جلدي پنهنجي اکرين سان ڏسان
سنڌ ساري جي حسينن کي سڏائي پاڻ سان
”واهه جانب“ تي وٺي ”سانگي“ سندن پڪنڪ ڪيان
ملڪ جي مڙني فقيرن کي گهرائي هيج مان
خوب ”سانگين“ ۾ انهن سان صحبتون ويٺو ڪيان
اولياءُ الله جي سڀني مزارن تي وڃي
بزرگن جي صحبتن جو فيض ڀي وٺندو رهان
مک مثل ماکي ۾ ٿي تون ڪينوڃ غرق و فنا
هٿ هجئه ڀل ڪار ۾ دل هجئه دلدار سان
آ ازل کان ئي اندر ۾ ٿي صحبت موجزن
اي عزيزو حال هي آ ڇا ڪيان ڪاڏي وڃان
زندگي گذري سندم آ درس ۽ تدريس ۾
تنهنڪري ٿو تربيت تعليم ٻچڙن کي ڏيان
جي اچي ڪو مرحلو مشڪل زماني ۾ کڻي
رهنمائي ڪر سندم اي مالڪ ڪون و مڪان
آ تڏو تونري سندم ٿي بسترو ويو ۽ کٿو
ڪين گهٽ آ پر مزي ۾ بستري سو ڦوم کان
عرض مولا آهه منهنجو خاتمو بالخير ٿئي
شل هجي ڪلمو زبان تي مرڪندو تو وٽ اچان
”آرزو“
روح جي راحت محمد مير و مرسل يار آ
درد دل جو دائمي دارون دوا دلدار آ
زندگي گذري گنهگاري ڪندي اي همنشين
هاڻ پيري “۾ مگر محمد ٿيو منٺار آ
هڪ دفعي حج تي ڪيم ديدار محبوب خدا
هاڻ هر دم هر جڳهه ميسر سندس ديدار آ
خوبرويان مجازي مہ لقا محبوبڙا
ويا سڀئي وسري جڏهن محمد جو ٿيو ديدار
سڀ ڇڏيونم مون زوراوريون ۽ گنهگاريون خدا
ٿيو جڏهن کان مير مرسل من سندم تي سوار آ
آ تمنا روح ”سانگي“ جي مديني موت ٿئي
ڪو مزو ڪونهي هتي دل جو ٿي بيدار آ
” کڻ کلو ته ٿئي ڀلو“
حالات زندگي ٿيا بد کان به يار بدتر
تن کي ڪجي صنم ڪيئن؟ بهتر ۽ خوبتر؟
ڏاڍو وڌي ويو آ، فتنو فتور اڄ
مئخوار موج ۾ پر مومن آ دربدر
مسجد ۾ مارڌاڙ پر، مئخانو بيخطر
حيوان ديدور پر انسان بي بصر
ڪونهي قدر ڪٿي ڀي شرفا جي جنس جو
شودن جو شان هر هنڌ مٽجي ويا قدر
غنڊن جو آ علاج مضبوط موچڙو
چاهيو جي خير؟کڻجو سوٽي سدا سٻر
جيڪو مڙيو سو مئو جيڪو ڀڳو سو ڀاڙي
سچ آ چيو سياڻن توکي نه ڪا خبر
سامان حرب کڻجي هر دم پيو پاڻ سان
دعويٰ سان مون چوان ٿو ڊاڪو نه ايندو گهر در
پنهنجو بچاءُ هر دم ڪرڻو آ پاڻ کي
ٻئي تي نه ڀاڙ ڀاڙي دلبر ڪو ڌيان ڌر
انسان آ اڪيلو آيو به آ اڪيلو
وڃڻو به آ اڪيلو توکي نه آ خبر
جيئڻ جو حق دليري نه ته آن ڪلر ۽ ڪيري
ويري ڪندا ۽ ڍيري ويرن تي ڪر سو وار
هر مرض جي دوا ٿي آهي جدا جدا
”سانگي“ جو سرتري تي، هن جا سلامي شير