”روهڙي“
سنڌ ساريءَ ۾ فقيرن جو آشيانوروهڙي
تنهن ڪري آ عاشقن جو آشيانو روهڙي
گلشن اسلام خالي ڪين آ هر گز مگر
مست صوفين جو سدائين آستانو روهڙي
دامن ڪهسار ڀي آ ساحل سنڌو به آ
قدرتي نظارن جو ڄڻ خزانو روهڙي
سير خاطر سبز ساحل جڏهن ٿا وک وجهون
ٿي ٿئي معلوم جنت جو نمونو روهڙي
تختئه دنيا نه خالي شادمانن کان ڪڏهن
آهه منهنجي لاءِ ليڪن شادمانو روهڙي
موج ۾ گذري حياتي ٿي عزيزو! هت مگر
ڪين وسري ٿو گذاريم جو زمانو روهڙي
ٿو نظر ”سانگي“ اچي اڪثر روزانو روهڙي
ڇو ته هن جي روح جو آشيانوروهڙي