” هر فرد آ پريشان“
ترقي جي تگ و دو ۾، ننڍڙو وڏو آ ڪوشان
چؤ طرف آهه فتنو، ڪونهي سڪون ڪٿي ڀي
ماحول تي آ اهڙو، هر ڪو رهي هراسان
گهٽ ڪين آهه ڪنهن ۾، ليڊر ، مُلو، موالي
هر ڪو چوي ٿو جيڪر ويٺومزا مون ماڻيان
پنهنجو آ پيٽ پالڻو، هر ڪنهن کي اي عزيزو
ڪنهن کي نه خيال ڪنهن جو ڀل ڪو ڪري پيو دانهان
خود غرض ٿيو آ هر ڪو، تڏهين ممڻ متو آ
ڇا جي آ دينداري سڀ ڪجھ روان دوان
منڪر خدا جا هڪڙا ٻين جو آ دين دوکو
”سانگي“ انهي دنيا ۾ پيو ٿو گذر ڪيان مان
.