پنهنجو تعلق هو جسمن جو
پاڻ کي ڌوڪو هو روحن جو
تون ڪيڏي نه زبان جي پڪي
آءٌ ڪچو ڪيڏو نه ڪنن جو
تون به هُئينءَ پويان دولت جي
مان به ضرورتمند پيسن جو
تون عملي دنيا جي مائي
مان ماڻهو آهيان سپنن جو
ڪاش ڏسي ها فاقن ۾ ڪو
ٺٺ ٺانگر من مسڪينن جو
ڄڻ ته چريائپ تي هو مبني
هر هڪ اندازو ڏاهن جو
مان جو روحَ ـــ اگھاڙو آهيان
ڪيڏو شوق اٿم ڪپڙن جو
لاهي آهِه رکيو پاسي تي
بار اوهان جي احسانن جو
هاءِ وڻن جي هي نايابي
ملهه مهانگو ڪَک جو پَن جو
ڪو به سُڪو سڙندي نه ڏٺو مون
ليڪن ڪين پڇيو ساون جو
زهريلن ماڻهن جي آڏو
وس هلي به ته ڪيئن نانگن جو
تنهنجا نياپا پئي اڏريا ڄڻ
ڏٺو ولر مون ڪالهه ڪنگن جو
جوش ٿڌو ٿي ويو ”قيسن“ جو
موهه مري ويو معشوقن جو
مستقبل ڪهڙو به هجي پر
حال عجب آ بي حالن جو