اميدن تي دنيا جو قائم هجڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
۽ پنهنجو به هن ڳالهه تي خوش رهڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
اهو جيڪو هر وقت بروقت کلندو رهيو آ مگر اڄ
هي بي وقت ان آدمي جو کِلڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
بيابان ۾ ڪنهن جنوني جي آوارگي ٺيڪ ليڪن
ڪنهن سالڪ جو تنهنجي ڳلي ۾ رُلڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
جڏهن خواب ۾ توسان جانا ملون ٿا لڳي ٿو ته سچ پچ
اندر جي اکين سان پرين کي ڏسڻ ڪيڏو حيران ڪن آ
اسان جي سهي ڳالهه کي هر دفعي رد ڪرڻ وارا ماڻهو
هي تنهنجي غلط ڳالهه کي ڀي مڃڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
پراين جي ڄڃ ۾ گهڻن احمقن کي ڏٺو آهه نچندي
انهن جو ئي پنهنجن جي ڄڃ ۾ نچڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ
اسان لئه پريشان ڪيڏو پريشان ”جانل“ تون آهين
نه حيران تولئه اسان جو هجڻ ڪيڏو حيران ڪُن آ