جيڪي سک جي ڪارڻ پاڻ پتوڙن ٿا
ڪيڏو ڦٿڪن ٿا ۽ ڪيڏو لوڙن ٿا
مُردا دل ماڻهو زندا دل ماڻهن جا
ڪيڏي بي رحمي سان هٿ مروڙن ٿا
ڪهڙا حال ٻڌايون پنهنجي يارن جا
جِتي ڏسن ٿا پستي گوڏا کوڙن ٿا
سِرَ سِرَ ٿي وکرن ٿا هڪڙي لمحي ۾
پاڻ، مشقت سان جيڪي گهر جوڙن ٿا
ڪجهه ته هنن جي جدوجهد جو قدر ڪريو
هُو جي ريشم بستر تي جاکوڙن ٿا
ڪو به چريو ناهي هن سڀني چرين ۾
ڏاهپ سان ڏاهپ جا گوشا روڙن ٿا
عمدا عمدا ڪپڙا ڪيئن نفاست سان
پوشيدا جسمن کي ڦاڙن چوڙن ٿا
آوازن جي رستن تي سانتيڪا سڏ
ڪن ڦاڙن ٿا منهنجا هاءِ نهوڙن ٿا
منهنجي توڙي مهار هٿن ۾ آ منهنجي
پر هي ڪنهنجا هٿ اچانڪ موڙن ٿا