بي سبب جدائي جو ڪو نه ڪو سبب هوندو
ههڙي خود نمائي جو ڪو نه ڪو سبب هوندو
عشقَ جنهن نِڌر ڪري عمر ڀر آ ڀٽڪايو
هاڻ رهنمائي جو ڪو نه ڪو سبب هوندو
بي وفا هلي ويئي بي سبب هلي ويئي
بي سبب آ آئي جو، ڪونه ڪو سبب هوندو
هوءَ جيڪا منهنجي هئي هوءَ جيڪا پنهنجي هئي
ٿي وئي پرائي جو، ڪو نه ڪو سبب هوندو
هر سجائي لمحي جو ڪو به سبب ڪونه آهي
هر گهڙي اجائي جو، ڪونه ڪو سبب هوندو
هي جهان آ، هن ۾، هر حلال زادي جي
هر حرام پائي جو، ڪو نه ڪو سبب هوندو
جا وفا جي نالي ۾ انتها پسند هئي
ان جي بيوفائي جو ڪونه ڪو سبب هوندو
توڙي ڪو سبب ناهي خلق ائين سمجھي ٿي
پنهنجي هن جدائي جو ڪو نه ڪو سبب هوندو
مان جو پنهنجي فطرت ۾ بد کان بدترين آهيان
منهنجي ڪنهن چڱائي جو ڪونه ڪو سب هوندو