حسن جو سينگار تنهنجا واسينگ وار
جلوه حسن سامهون گل به ٿيا شرمسار .
جڏهن چوڏهين چنڊ جھڙو ڏٺو مکڙو ،
حاذق نه دارون ڪئين بنجي ويا بيمار.
تنهنجي الفت جو ذڪر هر زبان
تنهنجي وفائن جا قصا گونجن چوڌار .
تون آهين ته ڄڻ ساريون خوشيون ساڻ ،
تنهنجي ملڻ سان سهڻو ٿي پيو سنسار .
تنهنجي جدائي جيءَ کي جھوري وڌو ،
تو بنا ڏکن سندي زندگي گذارڻ آ لاچار .
دنيا وارن جي آس آهي وڇوڙو ڪرڻ ،
توسان ٿبو نه ڌار پڪو توسان آ اقرار.
**