جيون ٺڪر سندو ٿانءُ ٽٽي آخر پوندو
هي محل محلاتون پاڻ سين نه نيندو
روشن ڪئي جنهن پيار پريت جي جوت
هي سارو لوڪ تنهن کي پيو ياد ڪندو
حوي حرس خاطر جنهن چوسيو غريبن جو رت
وڃڻ ڏور راهه تي خالي هٿين رمندو
جنهن جيون گذاريو رت هولين سان
وقت گذرڻ تي مجبوري وقت سو روئندو
هتي هر ڪا شيءِ فاني آ نه باقي
جنهن خود کي سمجھيو باقي سو پڇتائيندو
خادم ڪري وڃ اهڙي سهڻي امر ڪار
هر دل دفتر تي نانءُ پيو جرڪندو
**