سفر منجھه حسين ساٿي ملن ٿا
سي دل جي دڙڪن بنجن ٿا
اوکي مهل ملهائي پاڻ کي
دل جا دلب ر سي ئي سڏجن ٿا
ڏکن جي جيون کي سکيو بنائي
اداسي مرڪائي پاڻ مرڪن ٿا
تن جي وفا جا ڇا ڪيان بيان
خود ئي تن جي لاءِ لفظ لکجن ٿا
ٽوڙي خار بنجي گلن سرهاڻ
وفا جي مورتي سي ئي لڳن ٿا
خادم پنهنجي دل سفر ۾ وڃائي
هاڻي هت سڀ پرايو سمجھن ٿا
**