عشق تنهنجي ۾ ٿياسين ديوانا فقير
واسينگن جهڙن زلفن ڪيو اسير .
چانڊوڪي ۾ نيڻ کپائي چنڊ ۾
ڳوليان ٿو من ڏسان هن جي تصوير .
تو بنا عيدون ڪهڙيون ملهائجن
تنهنجو نه ملڻ لکيو هو تقدير.
اڪيلائي ۾ سارو جيون جھري پيو
ڏسي محفلون اندر ۾ لڳن ٿا تير .
آس اندر ۾ آهي اڃا ملڻ جي
آخر تقدير کي بدلائيندي تدبير .
خادم جي من ۾ متل آهي مانڊاڻ
درد سي لاهيندو ايندو ڪو سفير .
**