الطاف شيخ ڪارنر

دنيا رنگ رنگيلي

الطاف شيخ ڪتاب ۾ لکيل مضمونن ۾ دلچسپ ۽ تاريخي عنوانن کي ڇُھيو  آھي. ھن شھنشاھن جي عشق تي بہ لکيو آھي جن ۾ انڊونيشيا جي بادشاھ، شھنشاھ ايران وغيرھ شامل آھن، ھن تاريخي شھرن تي پڻ لکيو آھي جيئن سڪندر اعظم، قلوپطرہ ۽ راڻي فوزيہ جو شھر اسڪندريہ. ھن اسپين ۽ عرب دنيا، عثمانيہ سلطنت جي مصري سلطان علي پاشا، مصر جي حڪمران عورتن، مصري فرعونن، سڪندر اعظم سميت ڪيترن ئي دلچسپ عنوانن تي مضمون لکيا آھن.  سندس هر مضمون ۾ اوهان کي هڪ آس، اميد، امنگ ۽ روشني نظر ايندي تہ ڪوتہ سجاڳ ٿيندو، جيڪو سوسائٽي کي جديد بنيادن تي بيھاريندو! سندس ڪردار اُهي آهن، جن دنيا کي بدلايو، پنھنجي قوم ۾ جيئڻ جي امنگ پيدا ڪئي.

  • 4.5/5.0
  • 50
  • 38
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book دنيا رنگ رنگيلي

شهنشاهه ايران جو نصيب

شهنشاهه ايران کي وڏو فڪر وارث جو هو. هن پٽ ٻار چاهيو ٿي جيڪو سندس خاندان جي سلطنت کي اڳتي وٺي هلي جيئن پهلوي خاندان جو نالو قائم دائم رهي. پٽ نه ڄمڻ ڪري هن پهرين زال ۽ ان بعد ٻي زال کي به طلاق ڏئي ڇڏي جيتوڻيڪ هن جو ٻنهي زالن سان سچو پيار هو پر هن ظاهر ڪيوته هن لاءِ پيار کان وڌيڪ خانداني تخت و تاج اهم آهي. ان ڪري هن ٽي شادي فرح ديبا سان ڪئي. فرح ديبا هن جي دل جون مرادون پوريون ڪيون ۽ هڪ به نه پر ٻه پٽ ڄڻي ڏنا. هن جو فڪر ختم ڪري ڇڏيو. پٽن جي خوشيءَ ۾ شهنشاهه ايران پنهنجي هن زال کي 1967ع ۾ ”شاهبانو“ (Empress) جو خطاب ڏنو. يعني پهريون ٻه زالون: فوزيه ۽ ثريا فقط راڻيون هيون پر هيءَ مهاراڻي ٿي. چوندا آهن ته ڪن جي اچڻ سان ڀاڳ اچي ته ڪن جي وڃڻ سان. فرح ديبا راڻي ٿي اچڻ بعد نه فقط شهنشاهه ايران جِي، پٽ ٻار جي خواهش پوري ٿي، پر ايران ۾ پيٽرول به لڌو ويو جنهن ڪري ايران ڏسندي ئي ڏسندي امير ٿي ويو. امير ٿيڻ تي هر ملڪ هن سان دوستي ڪرڻ لڳو، هن کي پنهنجو سمجهڻ لڳو. فرح ديبا پنهنجي يادگيرين جي ڪتاب “An Enduring Love: My Life with the Shah” ۾ لکي ٿي ته ”آئون جڏهن فرانس ۾ پڙهندي هيس ته ايران هڪ غريب ملڪ هو. اهو مصر کان به پٺتي هو. منهنجيون يورپي ڪلاس ميٽ جڏهن مون کان پڇنديون هيون ته منهنجو ڪهڙي ملڪ سان واسطو آهي ته جواب ۾ ”ايران“ جو نالو ٻڌي ائين گهٻرائجي وينديون هيون ڄڻ اهو ڪو جهنگلين جو ملڪ هجي. پر پوءِ ايران ۾ پئسو اچڻ تي هر ڪو چمچاگيري ڪرڻ لڳو...“
اها ته حقيقت آهي ڪو زمانو هو 1980ع تائين جو ملائيشيا ۽ سنگاپور جهڙا ملڪ اسان پاڪستانين کي بنا ويزا جي پنهنجي ملڪ ۾ اچڻ ڏيندا هئا. ترڪي ۽ ايران ۾ ته RCD معاهدي تحت بنا پاسپورٽ جي پيو اچبو وڃبو هو. پوءِ اهي ملڪ ته امير ٿي ويا اسان غريب تر ٿي وياسين ته هاڻ بنگلاديش ۽ سريلنڪا جهڙن ملڪن ۾ داخل ٿيڻ لاءِ به اڳواٽ ويزا وٺڻي پوي ٿي.
هتي اهو به لکندو هلان ته فرح ديبا جو لکيل مٿيون ڪتاب جڏهن 2003ع ۾ ڇپجي مارڪيٽ ۾ آيو ته اهو ڪتاب Best seller قرار ڏنو ويو ۽ هن ڪتاب جا ٽڪرا ڪيترن ئي رسالن ۽ اخبارن ۾ ايندا رهيا. شهنشاهه ايران هاڻي والي وارث کان مطمئن هو ته سندس نسب ”پهلوي“ جو سلسلو اڳتي هلندو ۽ ان مان به خوش هو ته هو هڪ امير ملڪ جو بادشاهه آهي جنهن جو مقابلو ڀر وارا عرب ملڪ ته ڇا ايشيا جا وڏا ملڪ به نه ڪري سگهندا. آمريڪا تيل حاصل ڪرڻ جي لالچ ۾ ايران جي خوشامد ڪندو رهيو ۽ کيس اعليٰ کان اعليٰ فوجي هٿيار ڏئي ايران کي اهڙو ته ماڊرن ۽ طاقتور ملڪ بنائي ڇڏيائين جو شهنشاهه پنهنجي ملڪ جي سونهن، دولت ۽ طاقت جو سوچي فخر ۾ ”ٽانءَ ڀريو سامبر“ ٿيو پئي هليو. کيس مستقبل جي ڪهڙي خبر ته ايندڙ گهڙيءَ ۾ ڇا ٿو ٿي سگهي. انهي دوران قدرت ايران کان ٽيڻو چئوڻو تيل سعودي عرب جي بدوئن کي به ڏئي ڇڏيو. امام خميني جهڙي هڪ ناتوان ۽ پوڙهي ملان کي، جنهن کي شهنشاهه ايران في الحال ڏيهه نيڪالي ڏئي ٽاري ڇڏيو ان لاءِ عوام ايڏو گوڙ ڪيو جو شهنشاهه ايران مجبور ٿي هن کي 1979ع ۾ واپس گهرايو جنهن اچڻ سان بادشاهه جي سيني تي مڱ ڏرڻ شروع ڪيا ۽ شهنشاهه ايران مجبور ٿي جان بچائڻ خاطر ايران ڇڏي ويو، پر ان کان به اڳ هن کي ڪئنسر جهڙي موذي مرض اهڙو ته ڪمزور ڪيو جو هن کي ٻن ڄڻن جهلي هلايو ٿي.
حالت اها ٿي جو آمريڪا جهڙا ملڪ جن دوستيءَ جي هام ڀري ٿي سي به شاهه کي پنهنجي ملڪ ۾ رهائڻ کان ڪيٻائڻ لڳا. شهنشاهه ايران ۽ سندس ٻار جنهن نموني سان ملڪ ملڪ جون ٺوڪرون کائيندا رهيا ۽ جنهن نموني سان شهنشاهه ايران بيماريءَ کي منهن ڏيندو رهيو ۽ جلد وفات ڪري ويو- نه فقط پاڻ پر سندس ٻه ننڍا ٻار: علي رضا پهلوي ۽ ليلا پهلوي جيڪي گهر جون هي حالتون ڏسي ڊپريشن جو شڪار ٿي پيا ۽ خودڪشي ڪيائون اهو قدرت طرفان اڄ به اسان لاءِ سبق آهي ته پئسو ۽ دولت اچڻي وڃڻي شيءِ آهي ۽ تخت و تاج تي غرور ڪرڻ مان ڪجهه به هڙ حاصل ناهي. تاريخ اهڙن مثالن سان ڀري پئي آهي جنهن ۾ حضرت موسيٰ رضه جهڙن ڪمزور انسانن فرعون جهڙن طاقتورن کي تباهه ڪري ڇڏيو ۽ امام خمينيءَ جهڙن پوڙهن ۽ غريب انسانن هڪ اهڙي بادشاهه کي رلائي ڇڏيو جيڪو سڄي زندگي ان ۾ پريشان رهيو ته پنهنجي هيڏي ملڪ لاءِ وارث هٿ ڪريان اهو پنهنجي زندگيءَ جي آخري ڏينهن ۾ ڪنهن ملڪ ۾ پنهنجي رهائش لاءِ چئن ڪمرن جو گهر حاصل ڪري نه سگهيو.