چنڊ کي ڪَڪريءَ چميو هو
چاندنيءَ جو منهن ڦِريو هو
ڏاڍَ صَدمن جي تَپتِ ۾
لُڙڪُ اک ۾ ڪِٿِ بچيو هو
فَرش کي ٿي در ٻڌايو
پردو ڏاڍو ترتريو هو
زندگيءَ کي وقت پڪڙي
ڄڻ مداريءَ جيان هليو هو
پياس هئي مجبور ڪيڏي
سمنڊ جو کارو بڻيو هو
چيخ گونجايا ڪئين شڪ
رات ڊپ ئي گڏ رهيو هو
هر نصيحت تي کِليو ٿي
تون چوين ٿو هو چريو هو