ماٺ کي ماٺ ۾ تڪي پيو ٿو
ذهن ۾ ڪيترو چُڀي پيو ٿو
مرڪ منهن کان کَسي کليو ڪيڏو
لُڙڪ اک مان ڪريو ڏسي پيو ٿو
آتما تي سرير جو بوجو
هرڪو ڍوئي هَلي چَلي پيو ٿو
هر هلت ٿي سندس ڏَنگي جيءَ کي
زهر رڳ رڳ ۾ نت وڌي پيو ٿو
تاڻي چادر سُتُس ڇڏي جڳ کي
ياد جو چتر ته به ڦري پيو ٿو
گوڙ هو آبشار جو ڪيڏو
جل ته ڇيهون ٿي پکڙجي پيو ٿو
گل ٽڙيو ٽار تي سُڪيِ وکريو
ٻوٽو ليڪن نچي ڪُڏي پيو ٿو