گل ڪريو راهه تي ته چِٿِجي ويو
پَٽُ ته خوشبوءِ سان ته به هو ڀَرجي ويو
مُنهنَ مُهانڊا اهي نه جايوُن دَڳَ
ڪجهه ئي سالن ۾ شهر مَٽجي ويو
مند اهڙي نڀاڳي آئي جو
وڻ کان پَنُ پَنُ جدا ٿي ڇڻجي ويو
ڳوٺ مان شهر هو گهمڻ آيو
ڀورڙو بي گناهه ٺڳجي ويو
تنهنجو وهنوار ڪجهه ڏٺم اهڙو
جو چوڻ ٿي گهريم سو رهجي ويو
ٿا چون ٿي وئي ننڍي دنيا
چَينُ انسان جو ته کسجي ويو
ڇِڙٻَ ڏيئي وري ٿو ٻُچِڪارين
ساههُ منهنجو ته مُٺِ ۾ جهلجي ويو