ڳالهيون هُيون ته کوڙَ
پر ماڻهن جون جَدِولون
پنهنجا ڪَٽ وَنڊ جوڙَ.
شاعري
جيءَ ۾ ٽانڊا
ڪتاب ”جيءَ ۾ ٽانڊا“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب ڀوپال هند جي نامياري شاعر ”کيمن يو. مولاڻي“ جي شاعريءَ جو پنجون مجموعو آهي، جنهن ۾ غزل، ٽيڙو، دوها ۽ وايون شامل آهن
- 4.5/5.0
- 9136
- 819
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- کيمن يوُ، موُلاڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڇپائيندڙ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- شاعر آهي سڃو جبل
- غزل
- پل جو ڪوئي ڀلي پَتو ڪونهي
- چنڊ کي ڪَڪريءَ چميو هو
- ڏينهنُ سارو گِهِٽي رهي سَڻڀي
- حَرف جيڪو چوان ٻڌي سگهندين
- جو چيائون ٿي سج جو پاڇو هو
- ٽار جا زَرد ڪي پَتا آهيون
- سونهن کي ٿي ڏسڻ لءِ دل هرکي
- زندگيءَ جا به ڪيترا چهرا
- ڪا پرولي ٿو غزل منهنجو لڳي
- آسمان تان گهُمي ڦِري آيو
- ڳالهه ۾ ڪجهه نه هو، پر وَڳي ڪيتري
- جي اچڻ چاهين ٿو ڀلي اچجنءِ
- جي ڪوُڙَ جي مڃان نه، ته چَئهُ جڳ ۾ ڪئن رهان
- دنيا آهي ڪاڪ مَحَلُ
- جي ويس ڳالهه ڪا ٻُڌي ايندس
- هِن وقت جي وهنوارَ جي بس ڳالهه ڇڏي ڏي
- پُٽَ وڏا ٿي ويا، گَهرَ جُدا ٿي ويا
- اچي جبل کي ڀاڪر پائي
- هيرَ بُت ڇُهندي رهي، اک شفق ڏِسندي رهي
- ڪڏهن ته هئا ايمانَ اکين ۾
- لفظ ته بيشڪ پيارا آهن
- ماٺ کي ماٺ ۾ تڪي پيو ٿو
- شهر جون هي نعمتوُن پنهنجي جڳهه
- ها ۾ ها چوندين وڻندو
- هاڻ نه ڪنهن کي ڪجهه چئبو آ
- گل پَن جا ٽاريءَ تي بارَ
- روشنيءَ خوبُ لُڀايو نه مگر بيٺاسين
- اڄ کي جي توريندو آهيان
- ڊڄي ڊڄي پاڇا سرڪن ٿا
- ڏاڍ جي سامهون ڪئن ٿي ٻاڏايو
- جڏهن انڌيري کي ڏسنداسين
- جڳ ته چاهي رڳو ٿو وٺڻ ئي وٺڻ
- مون اکر هو چيو الائي ڇو؟
- ڪم ٿي هرڪو ڊَٺو الائي ڇو؟
- ڳالهه سندس اَڻ پوُري هوندي
- وٺڻ ته آئي چلهه کان ٽانڊو
- شينهن چيتا گجن ٿا ٻيلي ۾
- ڪڏهن ڪونه ڪِرڻو غُفا وٽ ڪو آيو
- آدميءَ کي بي-وسيءَ ماري ڇڏيو
- ٿو ڏُکائي، ڪڏهن ڏُکيِ به وڃي
- نياز نوڙت قربداري ٿو رکي
- ڏِسون ڪونه ٿا ڏينهن جو اڀ ۾ تارا
- ماڻهو سڀ ته سِياڻا آهن
- سمجهه اٿس ڏاڍي اَرڏي
- هر گل پنهنجا رنگ ڪڍي ٿو
- زندگيءَ ڪيترا نه ٺاهه ڪيا
- سج سان اکيون ملائن ويٺا
- منٿون ميڙون ۽ ايلاز
- گل ڪريو راهه تي ته چِٿِجي ويو
- ڀَلِ ته آندَمِ پِني
- ڪونه ڪنهن جي چَوَڻَ تي ڪَڏهن ٿو هَلين
- مُند موٽي وري بهاريِ آ
- ٻه جاڙا غزل : مُرڪندي گهوُري ڏسين ٿو ڇو ڀلا
- ملڪ جون ڳالهيون ڪرين ٿو ڇو ڀلا
- کڻي امّيدون هوُ ڪيڏيون اچي ٿو
- تاري تاري ڳالهايو پئي
- خود سان ئي ٺاههُ ڊاههُ هو ٻيو ڪجهه به ڪونه هو
- تنهنجا منهنجا جَهانَ پنهنجا هئا
- ڀاونا کي ٿو ڪو ڪٿي سمجهي
- لُڏن ڪُڏن ۽ ڳائن ڇوليون
- تو ته مون کي جهليو هو وڃڻ لئه اُتي
- چنڊ سج جي پٺ وٺان
- ٽيڙو
- چاهين ڪيئن سريرَ
- چؤنڪ تي گپاگيهه َ
- ڪلهه هو جو مجبورُ
- چيو رام کي ماءُ
- اهو ته ڪر ويچارُ
- ڏس هيءُ عجب لقاءُ
- چانڊوڪي ۽ چنڊُ
- ڏسي پکين جو جُهنڊُ
- بدليو مند مزاجُ
- پکين ڪيو پروازُ
- ڪوُئو ٻليءَ جو گراسُ
- هر ڪوئي انسانُ
- مَنَ موهيندڙَ مرڪَ
- من ڄڻ ڪو درياههُ
- رهيو نه ڪو احساسُ
- ڳالهيون هُيون ته کوڙَ
- هڻنِ مکڻ ڀوتارَ
- ايڏا ٺاههَ نه ٺاههِ
- ڪهڙو ڪندين حسابُ
- جاڳي جئن پرڀاتِ
- ڪڪر ڪيو ڇڻڪارُ
- چوي هَنس کي ڪانءُ
- مئا نه آهن مورَ
- پي ڏس جمنا نيرُ
- چندن جو هو ٽارُ
- هن گلشن جا خارَ
- چؤڌر ڪاري ٻاٽَ
- ٿيءُ پاڻ سان سخت
- هرڪو مَنش مهانُ
- هرڪو بک ۾ پاههُ
- آهن اجگر نانگَ
- وقت وقت جا ڍنگَ
- کائي گهري چوٽَ
- ائين نه ٽمندا نيڻَ
- ڇاهي پُڃُ ۽ پاپُ
- تُنهنجو ٻُڌندي ٽهڪُ
- ڊوڙ ڊڪون گهمسانُ
- لوڪ مڙيل هئا کوڙَ
- جيڪي بکيا پاڻَ
- بستي ڏسي نه جهنگُ
- تارازي وَٽَ والَ
- اَٿن قبر ۾ پيرَ
- ماڻهو ڄَڻُ ته دڪانَ
- خبر نه توکي رامَ
- ڌرمي پڙهي ڪتابَ
- سک پٽڙا ڪجهه ڏانءُ
- اُس پاڇا ڄڻ يارَ
- سوچ اَنوکي لاٽَ
- من ۾ جي وڻڪارَ
- ڪڪر ته آيا جامَ
- ڇا ٿي ڳولهين لهرَ
- اڄ پڻ آ امڪانُ،
- تِڏ جي تِکي تنوارَ
- تِڏ جي تِکي تنوارَ،
- شهر مڙيوئي شهرَ
- گُنبذُ ڪيڏا ڪانگَ
- پائي نٿو نقابُ
- دنيا ڄڻ ڪو جهنگُ
- سانت سُمرڻي سورِ
- هيءُ اُڀ ناهي ترسُ
- ڪاري ڪاري راتِ
- دريءَ منجهان چانڊاڻِ
- ڪڪر ڪيا ڪڙڪاٽَ
- جڳ سمجهڻ جو چاههُ
- جَلي مَسَڻَ ۾ لاشُ
- ماءُ ڏنو وشواسُ
- ڏسُ ته ورائي ورقُ
- ماٺِ ڪري تون ويههُ
- اَٿس نه پنهنجي ڄاڻَ
- ڏس ڏينڀوءَ جو ڍنگُ
- من ٿي پيو دلگيرُ
- ڪَڪرن ڪئي اُچاٽَ
- اُس، لُڪ، نِمُ جي ڇانوَ
- ڏُکڻي دل جي تارَ
- هر انسانُ سڄاڻُ
- ڏسندي ڪنهن جا لُڙڪَ
- لُڙِڪَنِ کي نه شناسَ
- هير ڪيا اڄ کيلَ
- محل سڄوئي ڀينگَ
- روزُ مَٽايان راههَ
- پٽ تي وڻ جو عڪسُ
- ڪَڪرن ڪيو ڪمالُ
- جڳت وڏو فنڪارُ
- اِئين ڏنائين هيِنگَ
- گرمي نِمُ جي ڇانوَ
- هاڻي پيئي ڄاڻَ
- چيو ماڪَ جي بوندَ
- چَکِ سُڳنڌِ کي پاڻَ
- ڀَريل پکين سان ڍنڍَ
- سازُ وڄائن ساههَ
- سهڻو سانت تلاءُ
- نيتا جو اعلانُ
- دوها
- تنهنجي لءِ سانڍي رکيو، ڌرتيءَ جيڪو آبُ،
- پاڻي آ پرماتما، ورڻ ديو ڀڳوانُ،
- پاڻي آهي زندگي، هڏ چم رت ۽ ماسُ،
- ڪَڻَ ڪَڻَ ۾ سائين وسي، پنهنجو جهوليلالُ،
- پير ته مون سان گڏ هلن، من آ ڪنهن ٻئي هنڌِ،
- مَنڊي هلين ٿو پاڻ تي، ڪوڙَ ڪُپت جو مَنڊُ،
- کنوڻ کنوي بادل گجيا، رِڻ تي ساري راتِ،
- وير چڙهي ڀل سمنڊ ۾، ڪيڏي ڀي د مد ا رُ،
- هر مؤسم آئي وئي، سيءَ ا ونهارا مينهنَ
- ورتا هئا تو ڀل کڻي، ڪَوي وڏا اعزا زَ،
- سکو نه ڪا سيسا ملي، ڏڻ هو چيٽي چنڊُ
- زهريلي اِئن ٿي هوا، جيئڻ ٿيو دشوا رُ
- هر ڪونڊيءَ ۾ گل ٽڙيل، مُرڪي ٿي سرهاڻِ
- ڪجي وڃي ڪنهن وٽ ڀلا، کِنَ کِنَ جو فريادِ
- ڪري ڏسو گل کي ڇِني، ڀَلِ ٽاريءَ کان ڌارَ
- پنهنجون پنهنجون جدولون،ضَربَ، وَنڊَ ڪٽ جوڙَ
- ڪيڏو سرهو سبز هو، ڪڏهن ته دل جو باغُ
- مرک شاهه پائي هلي، ٿو جهولڻ جو ويسُ
- ديا پاپ جو مول ڄڻ، ڌرم مول اڀمانُ
- اڳ هئا سنڌي سنڌ ۾، هاڻ رهن هرهنڌِ
- ڪري ڪرائي پاڻ ٿو، پوءِ ڪهڙو پڃ پاپ
- پئسي سان ئي ٿو ڳنهي، پيار عزت ۽ مانُ
- تنهائي آئي کڻي، کِنَ کِنَ جا انبارَ
- هيٺاهين وٺندي وڌي، جئن پاڻيءَ جي ڌارَ
- ساگر جهرڻا ۽ نديون، کوُهن تي پڻ نارَ
- جنهن جي هڪ هڪ لفظ ۾، حق جو هوڪو آههِ
- سنڌي ٻوليءَ کي ڇڏي، ٿي نه سگهيا انگريزَ.
- جن جا وڏڙا سنڌ جا، جن جي سنڌي ماءُ
- پنڊتَ جي ٿو قيد ۾، بند رهي ڀڳوانُ
- اُن کي ڳولهيندو وتي، جنهن جو ڪونه مڪانُ
- هر ڌرمي اسٿان تي، رڳو گوڙُ گهمسانُ
- ورندو دانهن نه ڪوُڪ مان، رکڻو پوندو ڌيانُ
- ڪندا رهن ٿا ڪيترا، روز نوان اعلانَ
- “مين مين” ڏوهاريِ بڻيِ، ڪاتيءَ مليو نه ڏوههُ
- ٻارن جو جهيڙو چئي، ڏوههُ ڪيائون معافُ
- ڏوهاري آزاد ٿيا، ڦاسي ويا مظلومَ
- وايون
- جهولي ڦهلائي،
- پنهنجا آهن، چُڀندا ناهن،
- حال آئين پڇڻ ، لک ٿورا مڃون.
- سهڪيِ ساڻو ساههُ،
- تو لئه ڀوُنءِ آڪاسُ،
پر ماڻهن جون جَدِولون
پنهنجا ڪَٽ وَنڊ جوڙَ.