ڏاڍ جي سامهون ڪئن ٿي ٻاڏايو
هٿ ٻڌي سر جهُڪائي ڳالهايو
آس سڀ جي هئي الڳ ليڪن
ڍنگ ساڳيو گهُرڻ جو اپنايو
منٿ ٻڌندي چپن تي مُرڪَ آيس
ڪنهن ائين پڻ ڪڏهن هو تڙڦايو
ڌيءُ کي لاڏ مان چيائين پُٽ
پيار ڪيڏو نه پاڻ ڦهلايو
مون خفا ٿي ڇڏيون اکيون ٻوُٽي
ته به اچي ڪونه خواب پرچايو
شام بيحد اداس ٿي پيئي
رات جي خؤف هوس هيسايو
اڄ کِلي خوب دل سان مجبوري
کيس آٿت جڏهن هو ڌَمڪايو
زندگي ڄڻ سفر هو رڻپٽ جو
هر مسافر کي جنهن ٿي ڀٽڪايو
راهه پاتو شعور اوندهه کان
ٿي اجالن ته صرف ڀرمايو
تو هوا آندي هيءَ ڪٿان خوشبوُ
عمر ڀر جنهن اسان کي ڀنڀلايو