اچي جبل کي ڀاڪر پائي
ڪڪري ويئيِ بدن ڀڄائي
اڃا به قائم صَليبُ ساڳيو
هرڪو عيسى پيو بدلائي
رات سناٽي سان مَسَ ريجهي
ڀؤنڪ ڪتنِ جي ڇڏي ڏڪائي
چنڊ ته چاهي ڏيڻ چاندني
ڪڪر وڃن ٿا سوُنهن ڦَٻائي
ڏسو اڱڻ ۾ نانگ ته ڪونهي
جِهرڪِين جو ٿو گوڙُ ٻڌائي
وڻ جا آهن ٽار ٻُسا سڀ
پن گل سڀ ويا منهن ڦيرائي
پنهنجائيءَ جي ڳالهه به اُن سان
وقت پِئيِ جو پيرُ نه پائي
ڪنهن به اڪيلي گهر جي ڀِتِ جو
مينهنُ ڇڏي ٿو رنگُ مَٽائي