سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت پاران :
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”جيءَ ۾ ٽانڊا“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب ڀوپال هند جي نامياري شاعر ”کيمن يو. مولاڻي“ جي شاعريءَ جو پنجون مجموعو آهي، جنهن ۾ غزل، ٽيڙو، دوها ۽ وايون شامل آهن
هي ڪتاب لڪشمي پبليڪيشن ڀوپال، هندستان پاران 2016ع ۾ ڇپايو ويو. لک ٿورا سائين کيمن يو مولاڻيءَ جا جنهن هن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
پل جو ڪوئي ڀلي پَتو ڪونهي
ڏينهنُ سارو گِهِٽي رهي سَڻڀي
حَرف جيڪو چوان ٻڌي سگهندين
جو چيائون ٿي سج جو پاڇو هو
ٽار جا زَرد ڪي پَتا آهيون
سونهن کي ٿي ڏسڻ لءِ دل هرکي
ڪا پرولي ٿو غزل منهنجو لڳي
ڳالهه ۾ ڪجهه نه هو، پر وَڳي ڪيتري
جي اچڻ چاهين ٿو ڀلي اچجنءِ
جي ڪوُڙَ جي مڃان نه، ته چَئهُ جڳ ۾ ڪئن رهان
جي ويس ڳالهه ڪا ٻُڌي ايندس
هِن وقت جي وهنوارَ جي بس ڳالهه ڇڏي ڏي
پُٽَ وڏا ٿي ويا، گَهرَ جُدا ٿي ويا
هيرَ بُت ڇُهندي رهي، اک شفق ڏِسندي رهي
ڪڏهن ته هئا ايمانَ اکين ۾
شهر جون هي نعمتوُن پنهنجي جڳهه
هاڻ نه ڪنهن کي ڪجهه چئبو آ
روشنيءَ خوبُ لُڀايو نه مگر بيٺاسين
ڏاڍ جي سامهون ڪئن ٿي ٻاڏايو
جڳ ته چاهي رڳو ٿو وٺڻ ئي وٺڻ
ڪم ٿي هرڪو ڊَٺو الائي ڇو؟
ڳالهه سندس اَڻ پوُري هوندي
وٺڻ ته آئي چلهه کان ٽانڊو
ڪڏهن ڪونه ڪِرڻو غُفا وٽ ڪو آيو
آدميءَ کي بي-وسيءَ ماري ڇڏيو
ٿو ڏُکائي، ڪڏهن ڏُکيِ به وڃي
ڏِسون ڪونه ٿا ڏينهن جو اڀ ۾ تارا
زندگيءَ ڪيترا نه ٺاهه ڪيا
گل ڪريو راهه تي ته چِٿِجي ويو
ڪونه ڪنهن جي چَوَڻَ تي ڪَڏهن ٿو هَلين
ٻه جاڙا غزل : مُرڪندي گهوُري ڏسين ٿو ڇو ڀلا
ملڪ جون ڳالهيون ڪرين ٿو ڇو ڀلا
کڻي امّيدون هوُ ڪيڏيون اچي ٿو
خود سان ئي ٺاههُ ڊاههُ هو ٻيو ڪجهه به ڪونه هو
تنهنجا منهنجا جَهانَ پنهنجا هئا
تو ته مون کي جهليو هو وڃڻ لئه اُتي
تنهنجي لءِ سانڍي رکيو، ڌرتيءَ جيڪو آبُ،
پاڻي آ پرماتما، ورڻ ديو ڀڳوانُ،
پاڻي آهي زندگي، هڏ چم رت ۽ ماسُ،
ڪَڻَ ڪَڻَ ۾ سائين وسي، پنهنجو جهوليلالُ،
پير ته مون سان گڏ هلن، من آ ڪنهن ٻئي هنڌِ،
مَنڊي هلين ٿو پاڻ تي، ڪوڙَ ڪُپت جو مَنڊُ،
کنوڻ کنوي بادل گجيا، رِڻ تي ساري راتِ،
وير چڙهي ڀل سمنڊ ۾، ڪيڏي ڀي د مد ا رُ،
هر مؤسم آئي وئي، سيءَ ا ونهارا مينهنَ
ورتا هئا تو ڀل کڻي، ڪَوي وڏا اعزا زَ،
سکو نه ڪا سيسا ملي، ڏڻ هو چيٽي چنڊُ
زهريلي اِئن ٿي هوا، جيئڻ ٿيو دشوا رُ
هر ڪونڊيءَ ۾ گل ٽڙيل، مُرڪي ٿي سرهاڻِ
ڪجي وڃي ڪنهن وٽ ڀلا، کِنَ کِنَ جو فريادِ
ڪري ڏسو گل کي ڇِني، ڀَلِ ٽاريءَ کان ڌارَ
پنهنجون پنهنجون جدولون،ضَربَ، وَنڊَ ڪٽ جوڙَ
ڪيڏو سرهو سبز هو، ڪڏهن ته دل جو باغُ
مرک شاهه پائي هلي، ٿو جهولڻ جو ويسُ
ديا پاپ جو مول ڄڻ، ڌرم مول اڀمانُ
اڳ هئا سنڌي سنڌ ۾، هاڻ رهن هرهنڌِ
ڪري ڪرائي پاڻ ٿو، پوءِ ڪهڙو پڃ پاپ
پئسي سان ئي ٿو ڳنهي، پيار عزت ۽ مانُ
تنهائي آئي کڻي، کِنَ کِنَ جا انبارَ
هيٺاهين وٺندي وڌي، جئن پاڻيءَ جي ڌارَ
ساگر جهرڻا ۽ نديون، کوُهن تي پڻ نارَ
جنهن جي هڪ هڪ لفظ ۾، حق جو هوڪو آههِ
سنڌي ٻوليءَ کي ڇڏي، ٿي نه سگهيا انگريزَ.
جن جا وڏڙا سنڌ جا، جن جي سنڌي ماءُ
پنڊتَ جي ٿو قيد ۾، بند رهي ڀڳوانُ
اُن کي ڳولهيندو وتي، جنهن جو ڪونه مڪانُ
هر ڌرمي اسٿان تي، رڳو گوڙُ گهمسانُ
ورندو دانهن نه ڪوُڪ مان، رکڻو پوندو ڌيانُ
ڪندا رهن ٿا ڪيترا، روز نوان اعلانَ
“مين مين” ڏوهاريِ بڻيِ، ڪاتيءَ مليو نه ڏوههُ
ٻارن جو جهيڙو چئي، ڏوههُ ڪيائون معافُ
ڏوهاري آزاد ٿيا، ڦاسي ويا مظلومَ
حال آئين پڇڻ ، لک ٿورا مڃون.
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
