ڪڏهن ڪونه ڪِرڻو غُفا وٽ ڪو آيو
تڏهن هُن انڌيري سان ويٺي نڀايو
ورهين بعد آئي هئي مُرڪ منهن تي
ڏسي عقل سڀني ٿي ڪيڏو هَلايو
خوشي ديپ کي ٿي فقط ايتري ئي
اَنڌاري کي هن ڪجهه ته جڳ مان هٽايو
دُعا جو رکڻ هٿ مٿي تي ٿي چاهيم
ڏِسي شانُ هن جو نه پر هَٿُ وڌايو
وٺي ٿو اچي قرب کي پاڻ سان گڏ
نظر ٿو اچي غرض جو ان مان سايو
الائي جي ماڻهو ڏسن خواب ڪئن ٿا
اسان جو ته سک هو اِنهن ئي ڦٽايو
مُڙي ڪونه ڇُڙواڳُ خوشبو رلڻ کان
گهڻو ئي هو گل کيس ور ور چِتايو
کڻي پير وشواس جنهن وٽ ويا هئا
اکين کي ڏئي لڙڪ ان هو ڏکايو