آدميءَ کي بي-وسيءَ ماري ڇڏيو
چاهنا کي بي-رخيءَ ماري ڇڏيو
پاڪ دامن هئي اسان جي هيءَ گهٽي
شرم لڄ کي بک ڪُڌيءَ ماري ڇڏيو
سونهن منهنجي شِڪل کان زوريءَ کسي
وقت جي هو دلبريءَ ماري ڇڏيو
ڪيترا هئا خواب دل ۾ حسرتون
آس جذبو زندگيءَ ماري ڇڏيو
گهر وڃي ملبو هو اڳ ڏڻ وار تي
پيار کي ڀڄ ڊُڪ سَڙيءَ ماري ڇڏيو
جهومندڙ هن کيت جي هر سنگ کي
مينهن جي زوراوريءَ ماري ڇڏيو
ٽار تي مشغول هو جو هير سان
ڦوُل کي جڳ حرفتيءَ ماري ڇڏيو