هاڻ نه ڪنهن کي ڪجهه چئبو آ
بس ٻڌبو آهه، سڀ سهبو آ
واٽ ڪڏهن ڪا ڪٿي چُڀي جي
کِلي به ان مان ڪم ڪڍبو آ
ٽيِ. ويِءَ تي همدرد ڏسي ڪو
پنهنجي منهن ويهي کلبو آ
بڪ بڪ وانگر لڳي روشني
تڏهن انڌيرن وٽ وڃبو آ
اڪثر بدبوءِ کڻي اچي ٿي
تڏهن هوا کان ڪَنُ هڻبو آ
پهرين پنهنجو آئينو اُگهه
عڪس اولڙن مان پسبو آ
پنهنجائيءَ کي ڳولهيندي ڪٿ
وڃي ڪَنڊن کان ڏَسُ پڇبو آ
ڪاري رات، نه نظر اچي ڪجهه
ڪنهن آهٽ جو هٿ جهلبو آ