جي ڪوُڙَ جي مڃان نه، ته چَئهُ جڳ ۾ ڪئن رهان
پنهنجي ضمير جي نه ٻڌم، تُنهنجي ڪِئن ٻُڌان
منظر ڪَئين اکين جي اڳيان روز ٿا هجن
چپ ڪين ڪي چرن ٿا چئي ڪجهه نٿو سگهان
ڪنهن ڀي ڏنو نه ساٿ ڇڏي واٽَ تي ويا
ڪيڏا نه ڀرم پالي رکيا ها مون چوڄَ سان
ٽاريءَ کي مون اجايو ڇهيو هو ڪَلي ڏسي
خوشبوءِ جي موهه ۾ ٿو ڦَٽي پاڻ کي وجهان
ڪيڏا نه ها سوال، مِليا ڪٿ صحيح جواب
ڪوئي ڏئي نٿو ته کڻي پاڻ کان پُڇان
اٽڪل سان تو لڪايو گهڻوئي ٿي پاڻ کي
پڌرو مگر ٿي راز ٿيو لفظ لفظ مان
آ مرض لاعلاج غريبيءَ جو سڀ چون
سپنا اکين ۾جن جي، اڳيان تن جي چپ رهان