ڪا پرولي ٿو غزل منهنجو لڳي
وقت ڀي تنهن کي سَلي جيڪر سگهي
چنڊ ويچارو ڪڪر جي قيد ۾
ڌرتي چانڊوڪي چکڻ جي لءِ سڪي
هل سنڀالي شهر مان ر ولو هوا
اُڀ اک ڪَرڙي ڪري بيٺو ڏسي
ڪنهن نه ڪنهن آڙاهه ۾ ڪِرندو ضرور
ٿو پهاڙن سان گهڻي ياري رکي
راههَ سان گڏ شهر مان آيو گُهمي
هاڻ ويٺو ماٺِ جون ڳالهيون ٻڌي
صبح اوندهه مان اَڃا پائي ليِئو
ڌُنڌ وَڻ ٽِڻ جي مٿان پردو وجهي
سڀ ڀَنڊاري مان ڪَڻو کائڻ ويا
هو ته ويٺو ذائقو ڄِڀَ کان پُڇي
تيلُ ٿو کُٽندو وڃي جنهن ديپَ مان
لاٽَ ان جي ٿي هوائن سان لَڙي