گل پَن جا ٽاريءَ تي بارَ
ويتر مٿان پکين جي مارَ
اُڀ ڪو گرجيو ناهي هيل
هر مؤسم جا پنهنجا پارَ
ڪِنين مڇين سان ڍنڍَ ڀريل
متان ڪرين ڪنهنجي به پچارَ
لاش رکيو آهه رستي تي
ٻُڌي ڪيائون ڪَنَ لاٽارَ
ڏني ڇِٻي تو ڪا اهڙي
لغڙ ڏور کان ٿي ويو ڌارَ
دڙو مُئن جو جاڳي پيو
چُرن پُرن اڄ پڻ آثارَ
سياڻن سان ويٺو آهين
ٻڌ چپ چاپ سندن گفتارَ
اُس جو ڪونهي ڪوبه قصور
مؤسم کي ڏي ڀلي ميارَ