ڪڏهن ته هئا ايمانَ اکين ۾
ڦٿڪن اڄ انسان اکين ۾
ڳوٺ ڇڏيم، سَوَ سال لنگهي ويا
چمڪن ڪي دالان اکين ۾
سالن بعد مليو هو مُرڪي
روئڻ لڳا احسان اکين ۾
شادي طئه ٿي خوش ته ٿياسين
کٽڪيا ٿي مهمان اکين ۾
پير وڌايم جيئن ڪوُنڊيءَ ڏي
گل کي ها امڪان اکين ۾
وريا نه سک هاڻي ڇا ورندا
ڀوَ ڀولا بُهِتانَ اکين ۾
ڏاڍن جو هيءُ ڏيهه بڻي پيو
ڪيڏا قبرستان اکين ۾