ڳالهه ۾ ڪجهه نه هو، پر وَڳي ڪيتري
هر گهٽي خؤف کان ٿي ڏڪي ڪيتري
چڻنگ ننڍڙي الائي جي آئي ڪٿان
باهه ٿوري دُکي پوءِ وَڌي ڪيتري
سڀ افق، عرش، ڌرتي، ڏسڻ ۾ اَچن
پِتڪڙو ٽُنگ، اَکِ جي دَري ڪيتري
اُس ساڳي کڻي اڄ به پهتس وري
مُرڪ تنهنجي ڏسي، دل ڀِني ڪيتري
تون به جهلمل هوائن کي پرکين ته ها
سوُنهن محفل ۾ آئين کڻي ڪيتري
راهه ڏسندي رهي ڀَڄُ ڀَڄان شهر جي
سمجهه ڄاڻي نه ڪنهن جي سگهي ڪيتري
سڀ ته کائي ويا، تون کڻي وڃ ڀلي
ديڳ ۾ تاهري آ بچي ڪيتري