ڏِسون ڪونه ٿا ڏينهن جو اڀ ۾ تارا
هَميشهه رهن گڏ ڪٿي ٿا سهارا
جَڏهن جَلُ گهٽيو، ٿي سنهي جل جي ڌارا
تڏهن آيا ويجهو نديءَ جا ڪِنارا
ڪَرايو اکين اهڙو احساس هو ڪو
لڳڻ ها لڳا هنس پڻ ڪارا ڪارا
اَسان جو هي آواز دٻجي وڃي ٿو
وڄايو اَجايا نه نؤبت نغارا
ڪٺا تيل وَٽِ ڪر، کڻي چڻنگَ اچ ڪا
اِئين ڪونه ايندا اڱڻَ ۾ اُجارا
وڃي باغ ۾ سوچ سان گڏ مان ويٺس
ڪيا خوب خوشبوءِ اچڻ جا اشارا
هجي ها نه جي سمنڊ ڪوئي اندر ۾
وهائن اکيون ڪونه ها لڙڪ کارا