چاهتن جو بل
مون به ڪجهه شاعري سرجي هئي. سو لاڙ واري پٽي مونکي آرٽ جو زون لڳندي آهي. هن پٽ مان مرکان شيخڻ جي لاڏن کان وٺي هن جي ڳوٺائي شاعر خليفي نبي بخش جي ڪيڏاري تائين انوکي شاعري سرجندي رهي آهي. ربڏني جي شاعري جي غزل جي هي سٽ “اسان جون مائرون غدار پٽ ئي ڪون ڄڻينديون آهن”. ۾ اهڙو انوکو تاثر آهي جو وري به ڀاڳوڀان کان وٺي شيخ اياز جي وڄون وسڻ آيون ۽ شاهه عبدالطيف جي رسالي ۾ جي تون فارسي پڙهيو ته “گولو تون ئي غلام” يا خليفي جي ڪيڏاري ۾ به“جي تون ڀڄي آئين ڀڄڻا، ته آئون تنهنجي ڀيڻ” جهڙو تسلسل ملي ٿو. هو پنهنجي محبوبه سان هيئن مخاطب ٿئي ٿو ته “نبي بخش قاسم جي قبر تي وڃي، تولاءِ خوشبو ۽ کٿوري کڻي ايندس” ائين ئي هن جي غزل ۾ هي سٽ به آهي ته سمنڊ جي ٻک ۾ سماج ناهي، هوا سرحدن جي محتاج ناهي.
سندس شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو. اتي اونڌاهي جو انڪار ڪندڙ شاعر هيئن به مخاطب ٿئي ٿو ته “ڳوٺ جي چانڊوڪي بحال ڪر” يا پنهنجي محبوب سان غزل جي بند ۾ هن طرح جي نرالي انداز سان هيئن مخاطب ٿئي ٿو ته“اکيون تنهنجون ايشا کنڊ آهن، جنهن ۾ قيد سج ۽ چنڊ آهن. واري بند تي لاڙ پٽ جا ڀلوڙ شاعر الهه بچايو ساحل راهوڪڙو ۽ غلام شبير لغاري به شاعري تي ڳالهائيندي هن سرجڻهار جي شاعري جي واکاڻ ڪندا رهندا آهن. ڳوٺ سومار خاصخيلي جي فصائن مان تعلقي ٽنڊي باگي جي ڪاڪ ڪنڌي واري ديهه جو بار بار ذڪر ڪندڙ هن شاعر جي شاعري “نديءَ ۾ نهارون” ۾ ڏنل غزل ور ور ڏيئي پڙهڻ جهڙا آهن. فني لحاظ کان به سندس غزل پختا لڳن ٿا.
عثمان راهوڪڙو
29 مئي 2017ع
03313834738