“مدي خارج هوا”
ٻوٽي کي چيو،
منهنجي دل ٿي چوي
توکي چنڊ تي کڻي هلان،
گلاب جي ٻوٽي
خوش ٿي چيو،
ڇا اُتي اهڙي هوا هوندي؟
مون چيو
هوا هتان پاڻ کڻي هلنداسين،
گلاب جي ٻوٽي هٻڪندي چيو
مصنوعي هوا ۾
منهنجي طبيعت خراب ٿي ويندي.
شاعري
نديءَ۾نهارون
هي ڪتاب خوبصورت شاعر ربڏنو خاصخيلي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ربڏني جي شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو.
ربڏني جي شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو.
- 4.5/5.0
- 1925
- 657
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ربڏنو خاصخيلي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مُهاڳ : تجريديت جي حسناڪ شاعريءَ
- چاهتن جو بل
- شاعري ئي اصل اندر جو آواز آهي
- بيوسي چادرن ۾ روڪجي!!
- آنچل اڏارن جهڙو شاعر ربڏنو خاصخيلي
- محبتن جي ڳولا
- شاعر پاران : دل جي ڳالهه
- غزل
- پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي
- دل ۾ پـــــڙهه تون بات سڄي
- پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي،
- چنڊ کي چئو ماحول خطرناڪ مان لنگهي اچي،
- من موهي وڌو مـــــــاني ڳاڙهي چانورن جي
- پڄڻ کان پهرين واٽ ۾ گهيرجي وئـــــي
- اکيون تنهنجون ايشاءُ کـــنڊ آهن
- وکر ناهي ڪــــــاڳرن ۾ روڪجي
- ڌرتي جو وچ ڪاڪ ۾ آهي
- چنڊ ڪنهن جي عشق ۾ روڳي آهي
- پاڻهي مِٽي کي خوبصورتي پڙهائيندو
- اچ ته نوان ڀاڪر ايجاد ڪريون
- ڪُهي هِت ڪنهن هرڻ کليو آهي
- پرين اڳيان اُڇليو خوشبوُ ٿي ويندس
- اڄ ڳـــوٺ تتل آهي
- ڪلهه جنهن خوب ڀانئيو اڄ سا نه ڏِسي ســڃاڻي ٿي
- نانگ مِٽي کـــــــــــائيندو تري ڪونهي
- سئو تائين ڀاڪـــــر سارڻ سِکي وئين
- اسان ڪوڙ کي ڀاڪـــر پائون ڪونه
- دل دردن ســــــان مالا مال آهي
- ٻٽي ڦڙا پاڻي جا تولاءِ ٿــوري کڻي ايندس
- دِل ســـرڪاري پڊ آهي
- هلندي هلندي چنڊ کي باقـــــــــي اچي ڇڏيو
- سهڻي کي جڏهن ٿي سڏي دلبري
- فقط جــاني چست آهي
- لتاڙيندو ڪيئن مال ڳوٺ جو ڪهڙو مون راهه ۾ رکيو آهي
- سمنڊ جي ٻک ۾ سماج ناهي
- آهين سنڌ جي سُندس ڇوڪريءَ
- جيئرا منهنجا پيار پوري ساحلن تي وئي آ
- گـلن تـي هٿ گهمائي ڇڏ
- وڻ ننڊ ڪندا آهن
- آسمان تي وڃڻ جو شوق جــاڳيو وري آهي
- اڏري ايندس تون رڳو طلب ڪجان
- آسمان تي وڃڻ جي مونکي هئي ســـــوچ اچي وئي
- تنهنجي عشق ۽ پـــــــــيار مونکي
- هڪ ته عشق چنڊ کان به ڳرو هو
- ڪــنارن تي بيهي نديءَ ۾ نهاري
- عشق جي موسم عجيب ٿي لڳي
- نڪي هٿ ۾ نڪي نڪ ۾ کنيو آهي
- مري ويو هو مٽيءَ ۾ جو مٿان هو گـاهه پئجي ويو
- مينهن وٺو ته مورن مرڪيو
- پرديسي کان پُڇ وطن جو وڇوڙو
- مُرڪيو هُو ته المنظر تي مهڪيو روح راڄن جو هو
- بهارن لٽيو، هــــــڳائن لٽيو
- خوشيون موٽن منهنجون ختم ڏک سور ٿي وڃي
- روڪ پرين تون مَئو حُسن جو
- پيار جـــو اونڌو تختو ٿي ويو
- تنهنجي ڏکن سان اهڙا ته جڙي ويا تعلقات آهن
- عشق عورت ناهي ته پوءِ عرض آهي
- ٻاهر نه نڪـــرو ٻنپهرن جو
- ڪي ڪي ماڻهو رڻن ۾ ڇڏي هليا ٿا وڃن
- وار نه کــول پرين هــــــوا ڇتيءَ ٿي پوندي
- ڪو پيٽ خـــاطر پيو پلڙا چونڊي
- گلابــــي وکــــــون يا ادائون ڳڻي
- هو ڳـــــــوٺ وڃڻ لاءِ بيٺي سواري جي انتظار ۾ هئي
- حُسن خـــــاطر عاشقي رُلي رڻن ۾
- ڪــارونجهر تي ڊيل جو روڄ راڙو آهي
- سُرو چڙهي آيو هاڻ ڀانڊن تي آهي
- آئون به چوان چنڊ کي ڇـــاجي ڀرتي آهي
- پرينءَ جي جــــواني بنهه خوبصورت
- ٻني ســـــــــائي سڏي توکي پرين تون پهچ پٽن تي
- ڪڏهن ويران ڪڏهن رونق شادي حال جيان
- پُڇ نه چنڊ، دل ٻرڻ ٿي لڳي
- ڪبو ڇا ڪنوارا ڪنڌ چمي
- هاڻ پنهنجي زندگي ۾ اڳوڻي شِدت ناهي رهي
- تون مٽيءَ جـــــــي پيدائش آهين، توتي باهه نٿو ادا ڪري سگهان
- تو پيتي ته اُڀ مــــان ٽهڪ اچڻ لڳا
- زندگي خـــالي پيٽ ســـان آهي
- سنڀاليو ڪونه هو سڄڻن تو ته ڪير حُسن جي دورين ۾ لڏيو
- هُن اڃا کنيو ئي مـــس جڳ ۾ چنڊ ڪري پيو
- دنيا جي لالچ ۽ لوڀ ڇڏي سونهن سان ننڊ ۾ سُتا
- وري نئين شخص ڪئي شِرڪت آهي
- گل غيرن تي نه ڇٽيو ايترا
- سنئوڻ خاطــــر سمنڊ ۾ تون پير پنهنجا ٻوڙ پرين
- ڀنل ماڪ سان گل نچي اڄ هوا ۾
- وٺي واٽ ساڳي عُنابي اچن
- وڇوڙن ۾ دل ڌڳـــــــــي آهي
- چيچ _نيڻ پير درد
- نظم
- “پاڻي جو موت”
- “مدي خارج هوا”
- “ڪوڪي جو ڪمال”
ٻوٽي کي چيو،
منهنجي دل ٿي چوي
توکي چنڊ تي کڻي هلان،
گلاب جي ٻوٽي
خوش ٿي چيو،
ڇا اُتي اهڙي هوا هوندي؟
مون چيو
هوا هتان پاڻ کڻي هلنداسين،
گلاب جي ٻوٽي هٻڪندي چيو
مصنوعي هوا ۾
منهنجي طبيعت خراب ٿي ويندي.