آسمان تي وڃڻ جي مونکي هئي ســـــوچ اچي وئي
سٺو ٿيو زندگي منهنجي چنڊ جي لت کان بچي وئي،
ستارن مونکي جهلڻ جي وڏي ڪوشش ڪئي،
هيٺ نهاريم ڪائنات هن جي هٿن ۾ پچي وئي،
جڏهن ڌنارن کڻي، هن کي وڃي پـــــــاڻي ۾ ڌوتو،
ان مهل هار کي ياد اچي مومل جي ڳـــــچي وئي،
ننڊ مان اٿـــي ڀٽائي جو هڪڙو بيت ياد ڪيم،
يار مليو يارن سان روح ۾ رهـــــــــــــاڻ رچي وئي،
ٻارنهن سالن جو وڇوڙو اسان جي ٻکن ۾ روئڻ لڳو،
۽ سنڌي شاعــــــــــري کي ڄڻ تازي يوريا اچي وئي،
اٺين جو کير پي جڏهن مون ڄارين تي سوچيو هو،
مونکان اڳ ڏندڻن جي ڪـاوڙ اَن سان پرچي وئي.
مور دعوت جي روايت برقرار رکي ڪون سگهيو،
تڏهن ته سارين تي رات آ بارش نچي وئي.