ستارن ۾ نهاري روح ڦٿڪائيندا ڇو آهيون.
پکين کي مٽيءَ کائڻ ڪنهن سيکاريو آهي،
وڻن ۾ وجود پنهنجا لٽڪائيندا ڇو آهيون،
رڻ جي يادگيري ڏکڻ ڇو ٿو ڏياري بارش ۾،
حُسن ساري نيڻن کي ڦڙڪائيندا ڇو آهيون،
تنهائي موهن جي دڙي تو ٿڏي ڇو ڪڍي،
ڌرتي تي هلندي اسان منڊڪائيندا ڇو آهيون،
چنڊ مون کي ته بيوفا يار ڪونه ٿو لڳي،
اسان سونهن خلاف آواز ڀڙڪائيندا ڇو آهيون،
وقت وري تنهنجي شهر ۾ وٺي آيو آهي،
اجايو پيار کان پرينءَ گهٻرائيندا ڇو آهيون
ٻاهر پاڻي ۾ پيا اُٺن جا وڳ ٻڏن،
اسان ڪپڙن تي مٽيءَ ترسائيندا ڇو آهيون.