هُو ته مون تي جان ٿي ڏي،
چانڊوڪي کي ٻکن ۾ ويڙهي،
چنڊ کي وڏو مان ٿي ڏي،
لفظن کي اوجاڳو آهي،
شاعـــــــــــــــري بيان ٿي ڏي،
چنڊ ستارا توکي وڻن ٿا،
تحفي ۾ آسمان ٿي ڏي،
تون لاڙ جو آهين ڇا؟
هٿ ۾ مُرڪي پان ٿي ڏي.
شاعري
نديءَ۾نهارون
هي ڪتاب خوبصورت شاعر ربڏنو خاصخيلي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ربڏني جي شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو.
ربڏني جي شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو.
- 4.5/5.0
- 1925
- 657
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ربڏنو خاصخيلي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مُهاڳ : تجريديت جي حسناڪ شاعريءَ
- چاهتن جو بل
- شاعري ئي اصل اندر جو آواز آهي
- بيوسي چادرن ۾ روڪجي!!
- آنچل اڏارن جهڙو شاعر ربڏنو خاصخيلي
- محبتن جي ڳولا
- شاعر پاران : دل جي ڳالهه
- غزل
- پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي
- دل ۾ پـــــڙهه تون بات سڄي
- پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي،
- چنڊ کي چئو ماحول خطرناڪ مان لنگهي اچي،
- من موهي وڌو مـــــــاني ڳاڙهي چانورن جي
- پڄڻ کان پهرين واٽ ۾ گهيرجي وئـــــي
- اکيون تنهنجون ايشاءُ کـــنڊ آهن
- وکر ناهي ڪــــــاڳرن ۾ روڪجي
- ڌرتي جو وچ ڪاڪ ۾ آهي
- چنڊ ڪنهن جي عشق ۾ روڳي آهي
- پاڻهي مِٽي کي خوبصورتي پڙهائيندو
- اچ ته نوان ڀاڪر ايجاد ڪريون
- ڪُهي هِت ڪنهن هرڻ کليو آهي
- پرين اڳيان اُڇليو خوشبوُ ٿي ويندس
- اڄ ڳـــوٺ تتل آهي
- ڪلهه جنهن خوب ڀانئيو اڄ سا نه ڏِسي ســڃاڻي ٿي
- نانگ مِٽي کـــــــــــائيندو تري ڪونهي
- سئو تائين ڀاڪـــــر سارڻ سِکي وئين
- اسان ڪوڙ کي ڀاڪـــر پائون ڪونه
- دل دردن ســــــان مالا مال آهي
- ٻٽي ڦڙا پاڻي جا تولاءِ ٿــوري کڻي ايندس
- دِل ســـرڪاري پڊ آهي
- هلندي هلندي چنڊ کي باقـــــــــي اچي ڇڏيو
- سهڻي کي جڏهن ٿي سڏي دلبري
- فقط جــاني چست آهي
- لتاڙيندو ڪيئن مال ڳوٺ جو ڪهڙو مون راهه ۾ رکيو آهي
- سمنڊ جي ٻک ۾ سماج ناهي
- آهين سنڌ جي سُندس ڇوڪريءَ
- جيئرا منهنجا پيار پوري ساحلن تي وئي آ
- گـلن تـي هٿ گهمائي ڇڏ
- وڻ ننڊ ڪندا آهن
- آسمان تي وڃڻ جو شوق جــاڳيو وري آهي
- اڏري ايندس تون رڳو طلب ڪجان
- آسمان تي وڃڻ جي مونکي هئي ســـــوچ اچي وئي
- تنهنجي عشق ۽ پـــــــــيار مونکي
- هڪ ته عشق چنڊ کان به ڳرو هو
- ڪــنارن تي بيهي نديءَ ۾ نهاري
- عشق جي موسم عجيب ٿي لڳي
- نڪي هٿ ۾ نڪي نڪ ۾ کنيو آهي
- مري ويو هو مٽيءَ ۾ جو مٿان هو گـاهه پئجي ويو
- مينهن وٺو ته مورن مرڪيو
- پرديسي کان پُڇ وطن جو وڇوڙو
- مُرڪيو هُو ته المنظر تي مهڪيو روح راڄن جو هو
- بهارن لٽيو، هــــــڳائن لٽيو
- خوشيون موٽن منهنجون ختم ڏک سور ٿي وڃي
- روڪ پرين تون مَئو حُسن جو
- پيار جـــو اونڌو تختو ٿي ويو
- تنهنجي ڏکن سان اهڙا ته جڙي ويا تعلقات آهن
- عشق عورت ناهي ته پوءِ عرض آهي
- ٻاهر نه نڪـــرو ٻنپهرن جو
- ڪي ڪي ماڻهو رڻن ۾ ڇڏي هليا ٿا وڃن
- وار نه کــول پرين هــــــوا ڇتيءَ ٿي پوندي
- ڪو پيٽ خـــاطر پيو پلڙا چونڊي
- گلابــــي وکــــــون يا ادائون ڳڻي
- هو ڳـــــــوٺ وڃڻ لاءِ بيٺي سواري جي انتظار ۾ هئي
- حُسن خـــــاطر عاشقي رُلي رڻن ۾
- ڪــارونجهر تي ڊيل جو روڄ راڙو آهي
- سُرو چڙهي آيو هاڻ ڀانڊن تي آهي
- آئون به چوان چنڊ کي ڇـــاجي ڀرتي آهي
- پرينءَ جي جــــواني بنهه خوبصورت
- ٻني ســـــــــائي سڏي توکي پرين تون پهچ پٽن تي
- ڪڏهن ويران ڪڏهن رونق شادي حال جيان
- پُڇ نه چنڊ، دل ٻرڻ ٿي لڳي
- ڪبو ڇا ڪنوارا ڪنڌ چمي
- هاڻ پنهنجي زندگي ۾ اڳوڻي شِدت ناهي رهي
- تون مٽيءَ جـــــــي پيدائش آهين، توتي باهه نٿو ادا ڪري سگهان
- تو پيتي ته اُڀ مــــان ٽهڪ اچڻ لڳا
- زندگي خـــالي پيٽ ســـان آهي
- سنڀاليو ڪونه هو سڄڻن تو ته ڪير حُسن جي دورين ۾ لڏيو
- هُن اڃا کنيو ئي مـــس جڳ ۾ چنڊ ڪري پيو
- دنيا جي لالچ ۽ لوڀ ڇڏي سونهن سان ننڊ ۾ سُتا
- وري نئين شخص ڪئي شِرڪت آهي
- گل غيرن تي نه ڇٽيو ايترا
- سنئوڻ خاطــــر سمنڊ ۾ تون پير پنهنجا ٻوڙ پرين
- ڀنل ماڪ سان گل نچي اڄ هوا ۾
- وٺي واٽ ساڳي عُنابي اچن
- وڇوڙن ۾ دل ڌڳـــــــــي آهي
- چيچ _نيڻ پير درد
- نظم
- “پاڻي جو موت”
- “مدي خارج هوا”
- “ڪوڪي جو ڪمال”
هُو ته مون تي جان ٿي ڏي،
چانڊوڪي کي ٻکن ۾ ويڙهي،
چنڊ کي وڏو مان ٿي ڏي،
لفظن کي اوجاڳو آهي،
شاعـــــــــــــــري بيان ٿي ڏي،
چنڊ ستارا توکي وڻن ٿا،
تحفي ۾ آسمان ٿي ڏي،
تون لاڙ جو آهين ڇا؟
هٿ ۾ مُرڪي پان ٿي ڏي.