عشق عورت ناهي ته پوءِ عرض آهي
پيار کي کيڪارڻ پنهنجو فرض آهي،
هوءُ سامهون سُئي ڀــريو بيٺي آهي،
منهنجي مُرڪ ۾ گم منهنجي نبض آهي،
ڪلهي ۾ گن وجهيو گهمندو وتي،
سپاهي جي جـــواني ته لاغرض آهي،
وري هــيل نئون نينهن کڻت ۾ نه ڏي،
مون تي رهيل پروڪو تنهنجو قرض آهي،
جنهن کي لڳي، هٿ ڪون ڪڍي ٿو،
اهــــــــــڙو محبت جو مٺا مرض آهي،