پاڻهي مِٽي کي خوبصورتي پڙهائيندو
تنهنجي چولي کي ٿا استاد ڪريون.
مٽيءَ مان ڦرڪي اُڀ ۾ رنڱيل آهي،
منهنجي شـــاعري چنڊ سان مڱيل آهي،
اڄ اِنڊلٺ مونکي پنهنجي وطن وٺي وئي،
بارش سان منهنجي سنگت سنڱيل آهي،
اڳتي وڌي ٻيو گُناهه ڪونه کڻندس،
جــوڀن ڪـــــــنوارو سج ۾ دنگيل آهي،
تعجب پيو ٿئي طــــــــوطي جي عقل تي،
نِموريون پيو کائي کـــــــجي ڏنگيل آهي،
آلجبرا جهڙو هي مــــــــــــــــــاڻو تنهنجو،
پتو ناهي ڪهڙي انگ ۾ انگيل آهي،
گهر ۾ حـــسينا پئي پينگهي ۾ لڏي،
چـــون ٿا جنهن سان درياهه پرڻيل آهي.