ڌرتي جو وچ ڪاڪ ۾ آهي
حسن جِت وڏي هاڪ ۾ آهي،
اونگهي ننڊ اکيون کائـــــن نٿيون،
ڪا ته ڪمي خوراڪ ۾ آهي،
چنڊ جا ڪنهن پگهر ڪڍيا آهن،
يــا چانـــڊوڪــي واڪ ۾ آهـي،
مـــــــور هرو ڀرو بــارش پـيـتـي،
ڪـيڏي مـٺـاڻ ماڪ ۾ آهـــي،
مـــوت زوري مــــاري وڃــي ٿـــو،
ماڻهو ڪٿ خوش خاڪ ۾ آهي،
منهنجي شاعري چنڊ مان اٿي،
ستي جنن جي ٿاڪ ۾ آهي،
سنسار سڄــــــو ســــرجي ڄڻ ويو آ،
تو ڏک کنيو پوشـــاڪ ۾ آهي.