سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”نديءَ ۾ نهارون“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب خوبصورت شاعر ربڏنو خاصخيلي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ربڏني جي شاعري جو پنهنجو اسلوب ۽ ڊڪشن آهي. هن جي ٻولي ۾ لاڙ جي چانورن جهڙو هڳاءُ به آهي ۽ واهوندي جي هير به پسائي ٿو.
هي ڪتاب سامروٽي پبليڪيشن ، ٿرپارڪر پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون پياري پرڪاش ڪرمواڻيءَ جا جنهن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي، سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني،.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
مُهاڳ : تجريديت جي حسناڪ شاعريءَ
شاعري ئي اصل اندر جو آواز آهي
آنچل اڏارن جهڙو شاعر ربڏنو خاصخيلي
پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي
دل ۾ پـــــڙهه تون بات سڄي
پيار ۾ پنهنجو وڏو نشان ڪونه آهي،
چنڊ کي چئو ماحول خطرناڪ مان لنگهي اچي،
من موهي وڌو مـــــــاني ڳاڙهي چانورن جي
پڄڻ کان پهرين واٽ ۾ گهيرجي وئـــــي
اکيون تنهنجون ايشاءُ کـــنڊ آهن
وکر ناهي ڪــــــاڳرن ۾ روڪجي
چنڊ ڪنهن جي عشق ۾ روڳي آهي
پاڻهي مِٽي کي خوبصورتي پڙهائيندو
اچ ته نوان ڀاڪر ايجاد ڪريون
ڪُهي هِت ڪنهن هرڻ کليو آهي
پرين اڳيان اُڇليو خوشبوُ ٿي ويندس
ڪلهه جنهن خوب ڀانئيو اڄ سا نه ڏِسي ســڃاڻي ٿي
نانگ مِٽي کـــــــــــائيندو تري ڪونهي
سئو تائين ڀاڪـــــر سارڻ سِکي وئين
اسان ڪوڙ کي ڀاڪـــر پائون ڪونه
دل دردن ســــــان مالا مال آهي
ٻٽي ڦڙا پاڻي جا تولاءِ ٿــوري کڻي ايندس
هلندي هلندي چنڊ کي باقـــــــــي اچي ڇڏيو
سهڻي کي جڏهن ٿي سڏي دلبري
لتاڙيندو ڪيئن مال ڳوٺ جو ڪهڙو مون راهه ۾ رکيو آهي
آهين سنڌ جي سُندس ڇوڪريءَ
جيئرا منهنجا پيار پوري ساحلن تي وئي آ
آسمان تي وڃڻ جو شوق جــاڳيو وري آهي
اڏري ايندس تون رڳو طلب ڪجان
آسمان تي وڃڻ جي مونکي هئي ســـــوچ اچي وئي
تنهنجي عشق ۽ پـــــــــيار مونکي
هڪ ته عشق چنڊ کان به ڳرو هو
ڪــنارن تي بيهي نديءَ ۾ نهاري
نڪي هٿ ۾ نڪي نڪ ۾ کنيو آهي
مري ويو هو مٽيءَ ۾ جو مٿان هو گـاهه پئجي ويو
پرديسي کان پُڇ وطن جو وڇوڙو
مُرڪيو هُو ته المنظر تي مهڪيو روح راڄن جو هو
بهارن لٽيو، هــــــڳائن لٽيو
خوشيون موٽن منهنجون ختم ڏک سور ٿي وڃي
روڪ پرين تون مَئو حُسن جو
پيار جـــو اونڌو تختو ٿي ويو
تنهنجي ڏکن سان اهڙا ته جڙي ويا تعلقات آهن
عشق عورت ناهي ته پوءِ عرض آهي
ٻاهر نه نڪـــرو ٻنپهرن جو
ڪي ڪي ماڻهو رڻن ۾ ڇڏي هليا ٿا وڃن
وار نه کــول پرين هــــــوا ڇتيءَ ٿي پوندي
ڪو پيٽ خـــاطر پيو پلڙا چونڊي
گلابــــي وکــــــون يا ادائون ڳڻي
هو ڳـــــــوٺ وڃڻ لاءِ بيٺي سواري جي انتظار ۾ هئي
حُسن خـــــاطر عاشقي رُلي رڻن ۾
ڪــارونجهر تي ڊيل جو روڄ راڙو آهي
سُرو چڙهي آيو هاڻ ڀانڊن تي آهي
آئون به چوان چنڊ کي ڇـــاجي ڀرتي آهي
پرينءَ جي جــــواني بنهه خوبصورت
ٻني ســـــــــائي سڏي توکي پرين تون پهچ پٽن تي
ڪڏهن ويران ڪڏهن رونق شادي حال جيان
پُڇ نه چنڊ، دل ٻرڻ ٿي لڳي
هاڻ پنهنجي زندگي ۾ اڳوڻي شِدت ناهي رهي
تون مٽيءَ جـــــــي پيدائش آهين، توتي باهه نٿو ادا ڪري سگهان
تو پيتي ته اُڀ مــــان ٽهڪ اچڻ لڳا
زندگي خـــالي پيٽ ســـان آهي
سنڀاليو ڪونه هو سڄڻن تو ته ڪير حُسن جي دورين ۾ لڏيو
هُن اڃا کنيو ئي مـــس جڳ ۾ چنڊ ڪري پيو
دنيا جي لالچ ۽ لوڀ ڇڏي سونهن سان ننڊ ۾ سُتا
وري نئين شخص ڪئي شِرڪت آهي
سنئوڻ خاطــــر سمنڊ ۾ تون پير پنهنجا ٻوڙ پرين
ڀنل ماڪ سان گل نچي اڄ هوا ۾
وڇوڙن ۾ دل ڌڳـــــــــي آهي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
