پُڇ نه چنڊ، دل ٻرڻ ٿي لڳي
سنڌ ڪُٺل ڪوئي هرڻ ٿي لڳي،
سُڪل گلن جي سوچ ۾ لڇي،
هوا به مـــــاتم ڪرڻ ٿي لڳي،
ڪاش هو اچي هن ڌرتي ويهي،
ڀـــــــرت رليءَ تي ڀرڻ ٿي لڳي،
مٽيءَ سان جنهن محبت ڪئي،
ماڪ به ان تي مرڻ ٿي لڳي،
سنڌ ۾ ڪابه نه سونهن ڏسي،
ڪونج به واپس ورڻ ٿي لڳي،
ڪانڊيري جي ڪاڻي ڇانءَ ۾،
ڳيري جي دل ڳــــرڻ ٿي لڳي.